Me har flytta til Chinatown

Dei siste tre nettene i storbyen har me lagt oss inn på hotell på Manhattan. Hotel Mulburry ligg i Chinatown, like ved Little Italy.et er som å vera i Kina når me går ut døra. Det luktar fisk og krydder og kinamat, og skilta i butikkane står på kinesisk. Folk her snakkar amerikansk med kinesisk aksent, og i guiden står det at mange New Yorkarar lever heile livet sitt her i eit kinesisk miljø og snakkar bare kinesisk sånn til dagleg. Hotellet er kjempefint, og den forrige husverten spanderte drosje på oss hit fordi klærne våre vart sitjande fast inni ein vaskemaskin viss dør ikkje let seg opna i eit døgn. I går fiksa dei døra, men sidan me var ute våga dei ikkje gå frå vasken med open vaskemaskindør. Me fekk telefon om at dei skulle levera kleda til oss, og i dag,då me skulle reisa kom dei, ferdig bretta og tørketromla.

Hotellet er kjempefint, men internett er veldig ustabilt inne på rommet, så nå sit eg på eit kaldt steingolv ute på gangen og skriv. Kanskje det kan tena begrensningens kunst, som eg ikkje er spesielt god på. Eg og Halvard og Sunniva har vore på bytur, og handla presangar, klede og sko. Me begynner å få dreisen på dette nå. Ein fyr på gata sa til Halvard at «Your sista is a gangsta!» Eg sa til Sunniva at det truleg var eit kompliment. Sjølv har eg vore så modig at eg gjekk ut heilt aleine ein bitteliten tur for å handla noko å eta. Eg klarte nesten å rota meg vekk sjølv om eg telde kvartal og butikkar og hadde kart i lomma. Stedsansen min grenser til å vera ei funksjonshemning. Men stolt som bare det var eg når eg fann tilbake utan å måtta spørja om vegen. Like ved oss er det ei kinesisk Luthersk kyrkje og eit begravelsesbyrå, og rett over gata ligg ein park der folk spelar vollyball og solar seg. Ein gatemusikant  står der og spelar sånn omtrent den same melodien på fiolin. Sunniva som har gått på musikk- dans og drama var ikkje imponert, så til slutt måtte eg gå med på å lukka vindauget.

Snart skal me på musikal. Kjærasten min stod i kø for billigbillettar i føremiddag og me ende opp med «Ghosts», eit stykke ingen av oss har høyrt om før. Halvard ville svært gjerne gå på «Book of mormons», men den musikalen var så populær at dei hadde seld kvar einaste billett eit år fram i tid til ein billettpris på nesten 1000 kroner. Eg gleder meg til Ghosts. Det å sjå slike forestillingar er ei oppleving i seg sjølv same koss storyen måtte vera. Kanskje eg må googla det og sjå om eg finn ut meir.

Heidi