Hipsterliv og idealisme i Williamsburg

Akkurat nå er laurdagskvelden av det rolegare slaget. Me  stressar ned og fordøyar inntrykk. Snart skal Sunniva og Halvard pakka litt før me skal ut og eta middag. I morgon skal «ungane» setjast av på flyplassen før eg og kjærasten min hentar leiebilen og set kursen sørover. Det har vore ei fin veke, og eg skulle gjerne hatt dei med oss vidare. Det er rart kor fort ein venner seg til nye ting. Nå er me ganske drivne på å ta oss fram på Manhattan og omegn. Eg og Sunniva har vore på tre guida bussturar, det er ein fin måte å sjå byen på. I går gjekk turen over Brooklyn Brigde over til Brooklyn og tilbake att over Manhattan Brigde. Akkurat bruturane var ganske skumle, for me kjørte i open buss øverst på brua medan T-banar og tog ramla under oss. Det var slik at me såg over rekkverket rett ned, og fekk streng beskjed om ikkje å reisa seg opp. Medan dei andre busspassasjerane knipsa villt og begeistra bebyggelsen på Brooklyn og Manhattan, så stirra eg delvis ned og delvis rett fram i håp om at me snart er over. Guiden me hadde i dag, hadde sin aller første dag som guide, og han er sikkert glad for at det ikkje var ein eksamen i bussguiding. Han bladde febrilsk i papira sine, og nokre papir tok vinden vekk før han fekk lese dei. Dei andre guidane var veldig dyktige. Guiding er ein kunst.

Etter å ha teke meg fram med ungdomane mine ei vekes tid, så innser eg at dei snart er flygedyktige, i alle fall når det gjeld å ta vare på seg sjølv i ein storby. I dag tok me T-banen under vatnet til Brooklyn og brukte store deler av dagen i bydelen Williamsburg. Det var ein sjarmerande bydel med mange vintagebutikkar, og butikkar med brukte bøker og plater og det var mange kafear med økologisk mat. I New York guiden blir strøket beteikna som det nye hipsterområdet, og guiden vår i går fortalde at bydelen er befolka med mange unge menneske, mange av dei er idealistar og ynskjer eit alternativ til det materialistiske og hektiske livet på Manhattan.

Symptomatisk for det siste er kanskje at det første me såg ein samling hundar, me trudde det var eit slags hundetreff og gjekk bort for å sjå på. Det viste seg å vera ein gjeng hundar, dei fleste av blandingsrase med gule refleksvestar det stod «For adoption». Det viste seg å vera ein gjeng dyrevernarar som hadde teke vare på gatehundar og vaksinert og dressert dei. Nå var dei klare for å bli gitt vekk til snille eigarar. Me forsikra dei om at me sjølvsagt gjerne ville ha adoptert ein laushund, men at det vart litt vanskeleg sidan me budde i Norge…

I ei anna gate sat det ein gjeng jenter med ein katt i eit kattebur med ein ispose som aircondition. Dei samla inn pengar til å hjelpa heimlause kattar gjennom å selgja cupcakes og andre heimebakte økologiske kaker. Me gav dei ein dollar, men takka nei til kakene sidan me akkurat hadde drukke økologisk kaffi og økologisk jus på ein kafé som me hadde ete saman med yoghurtis med friske bær og ostekake med jordbær. Ungdomane handla musikk og klede og eg kjøpte to brukte bøker på gata. Williamsburg er staden du ikkje må gå glipp av dersom du har meir enn nokre dagar i New York. Det er som ei heilt anna verd bare ein T-banetur frå Manhattan. Bussguiden fortalde at Brooklyn var det nye vekstområdet, og at kulturen me såg i Williamsburg var i ferd med å bli ein kultur som breidde seg i Brooklyn som for eit par tiår sidan hadde eit ganske frynsete rykte som eit hardt belasta område.

Det merkelege er at New York kjennest som ein fredeleg, trygg og vennleg by. Folk på gata og i butikkar er vennlege og hjelpsame. Livet på t-banen er eit studie for seg sjølv. I går observerte eg dama rett overfor meg sat og skreiv ut eit bønnekort på fransk, grunnen til at eg såg det var framsida på engelsk: » In the name of our Lord Jesus, we pray to thee:» Han på sida av meg las «Harry Potter og fangen på Azkaban» på spansk. Plutseleg kom ei ung jente inn i vogna med eit plastglas i handa: «Excuse me for a minute: My name is Molly Jones, and I lost my job last month. I have no money left and I wonder if you could help me. Any donation would help».

Dette er ein by eg svært gjerne ville koma tilbake til mange gonger. Dersom ein ikkje måtte gjennom ein sju timars flytur for å koma hit…

Heidi