God morgon, Våren.

Plutseleg står ho

her i døra,

kledd i

dette hudlaust urolege

vemodet,

den blå kjolen

og den gule hatten.

Står og slepp inn

dette alt for sterke lyset

på alt som samlar støv.

Opnar døra

mot vipene

og kvitveisen,

mot komande bjørkesprett

mot smelting og uro.

For framleis

Opnar ho opp for

denne brå kriblinga

frå noko på innsida

som aldri heilt

kan falla til ro.

Forvirra og  overrumpla

kikkar me opp

frå sofaen og skrivebordet,

kvila og meditasjonen.

Og mumlar

eit høyrbart og høfleg

god morgon, Våren.

Ein plass i blodsystemet

merkar me

til vår forundring

kor heftig me framleis lengtar.

Heidi