Septembersong i moll

Plutseleg er livet blitt september, mest utan at me har lagt merke til korleis det kunne skje. I natt ein gong vakna eg av at regnet slo mot bakken som tømt ut av store bøtter og ikkje av skyer. Katten mjaua hjelpelaust der ute, og eg fekk medynk med dyret, sjølv om me vanlegvis ikkje praktiserer å sleppa henne inn midt på natta, fordi me veit av erfaring at det lett kan bli ein dårleg vane. Eg stod opp og ropte frå kjøkkeninngangen, men ingen katt kom. Kanskje ho ikkje høyrde stemmen min gjennom lyden av massivt fallande regn, men mest sannsynleg orka ho ikkje tanken på å springa 20 meter og kanskje drukna undervegs. Det ende med at ein dyvåt katt fekk sleppa rett inn på soveromet medan regnet omtrent stod som ein dusj mot dørsprekken. I dag ville me gjerne få med oss gudstenesta med temaet størst av alt er kjærleiken. Me lot syklane stå og tok bilen i regnet. I våpenhuset fekk eg muntert høyra at eg var optimist som ankom i sommarkjole og barbeint i sandalar i det første haustregnet, rett nok med ein stor brun regnjakke over. Det var fint å vera i kyrkja, og då me kom heim hadde me invitert Ingrid og Oscar på lunsj. I radioen spelte dei denne songen

og eg innsåg at det rett og slett var september nå. Eg levde i villfaringa at det var siste dagen i august. Så var det bare å innsjå det. Det er rett og slett blitt haust ute. Likevel ser eg at vervarseleg går ut på at me skal få ein kanskje siste rest av seinsommar seinare i veka. Men sidan me først er i gang med det litt mollstemde vemodet, kan me jo pøsa på med Einar Skjæråsen si haustvise, som er så vakker at eg får tårer i auga og frysningar på ryggen bare av å lesa teksten. Og akkurat den teksten får eg stila til mannen eg har delt hus og heim og barn med i nesten heile mitt vaksne liv.

Høstvise

Min elskede! Jeg har en vise å synge
når bladene faller og fuglene drar.
Det sukker i skog etter sang som forstummet,
det mørkner i muld etter grøde som var.
En blekere årstid skal røre vår tinning
med hastige vinger og drivende løv.
September skal gå over jorden og kalle
dens ånde til stillhet, dens hjerte til støv.

En sommer er borte, og ringeren ringer.
Og vinteren venter bak visningens port.
Vi også skal møte vår høst og forarmes.
Vår styrke skal trenges tilbake – og bort.
Og sneen skal falle så stille så stille
– og stemmene dempes i fár og i foss.
Og engang – en vårdag – skal knoppene springe,
og heggen skal ange, men ikke for oss.

Vi er hos hverandre, mens dagene vendes
mot fjernere himmel og lavere ild
– og alt som har feste og hjem under solen
er med i det store mysteriespill.
Jeg favner din favn og jeg kysser din panne
og har deg med ømmere tanke enn før.
Min elskede; jeg har en vise å synge
når fuglene flokkes og trekker mot sør.

Einar Skjæraasen

Og haustfargane er på plass i stova som elles er litt sånn ufullkomen rufsete, akkurat som vanleg.

Og i ein av stolane, tek den vesle sundagsgjesten vår livet med ro medan Ingrid er på jobb. Hundehåra han legg i frå seg limer seg til sofaar og stolar som borrelås mot borrelås, men akkurat som eg er heilt ute av stand til å jaga ein malande katt vekk frå tastaturet, så er eg ute av stand til å jaga ein sovande mops ut av sofaen…

Nå skal eg skriva litt meir. Det har eg gleda meg til. Etterpå har eg tenkt å finna ein sofa og ta med meg biografien om George Harrison sitt religiøse liv, den eg fekk av Halvard i sist veke. Det er ei bok eg koser meg med, og som vel må passa godt på den siste septembersundagen. Så får det andre segla sin eigen sjø på ubestemt tid…

Heidi