Fred

Kan vel faktisk vera eit dekkjande ord for omgjevnadane her og no. Det er framleis sundag føremiddag, og skrivetid i heimen. Eg skal opna kreative rom og leggja planar for bønevandringa i kyrkja i kveld. Oscar har vore ute og gått tur med mannen i huset, den siste på jomfrutur med pulsklokke. Om det tydar på ei slags ny og komande midtlivskrise er ikkje så godt å seia, men nye joggesko som ikkje er mine står på utstilling i stova. Dei er nøye utplukka gjennom studioarbeid og har usynleg påskrift i fire bokstavar d-y-r-e. Eg er dessverre ikkje smitta med tanken på kor fint det ville vera å kunna springa halvmaraton neste haust. Det er ikkje Oscar heller. Han ville aller helst inn igjen med det same, for han er ikkje så overbegeistra for heftig regn… Då er det kjekkare å vera på kjøkkenet å spela død eller bjeffa «I love you,» for å få godbit av meg. Når Oscar kjem på overnattingsbesøk har han med seg ei dokkeseng med saueskinnsfell oppi. Der søv han om nettene, og slappar av om dagen når han måtte føla for det… Han er her så pass ofte at det i grunnen ikkje gjer så stor forskjell å ha han som losjerande gjest. Heldigvis går hund og katt så pass godt overeins her i huset at me slepp å leggja arbeid ned i å forebyggja eventuelle samanstøyr. Det hender til og med at dei ligg på same fanget eller et av same skåla. Cleopatra er litt mindre, men totalt overlegen på dei fleste vis. Blir denne gjestande veslebroren for nærgåande hoppar ho bare opp i høgda. Ho spaserer med største sjølvfølge på mønene i nabolaget, medan Oscar må lokkast til å våga å gå opp trappa.

På kjøkkenet står det salt lammekjøt på kok til bollesuppa eg skal laga til middag. Det luktar godt i huset. Eg må vel innrømma at resten av familien ikkje kjenner heilt den same begeistringa for yndlingsretten min frå barndomen, men av og til er det heldigvis min tur til å bestemma…

Det var så fine haustfargar på desse appelsinene og dei knallraude norske eplene at eg måtte kjøpa dei, om ikkje anna så for å pynta litt i stova, men for å seia det sånn var fatet mykje fullare i går. Då var det og eit stettefat der med norske gule og raude plommer, men dei forsvann nesten før dei var på plass. Norske frukter smaker rett og slett utruleg godt.

Kanskje den siste markblombuketten står på kjøkkenbordet, for anledning saman med kristuskransen og eit lite krusifiks eg fekk av syster i denne veka. Det eine hjørnet av kjøkkenbordet fungerer som eit slags «husalter» med blomar, lys bibel og fine bøker eg til ei kvar tid les. Der ligg det og alltid papir og kulepenner. Eg har oppdaga at på den måten er det lettare å fletta dei åndelege impulsane inn i resten av kvardagane mine. Det er og litt symbolsk kanskje at det blir servert same staden som knekkebrød og havregrøt.

Eg er med i ei «kreativ gruppe,» som møtest med hamne og ujamne mellomrom. Me malar, skriv og prøver oss på mykje forskjellig. Her er englane me laga i kvit leire som var ferdigbrende i denne veka. Veldig forskjellige og meir eller mindre fullkomne akkurat som oss som har laga dei. Det litt befriande med det me gjer i denne gruppa er at her gjer alle alt på sin eigen måte utan å fylgja for mange oppskrifter. Eg spurde Ingrid kva ho trudde eg hadde laga, og ho klarte å gjetta det.

I helga har eg lese halve romanen «En komet gjør entre,» av Jonas Gardell. Det er ei velskriven bok som det gjer ganske vondt å lesa. Ein blir minna om kor innvikla det kan vera å vera eit menneske i puberteten som prøver å finna ut av både seg sjølv og resten av verda. Boka er så ærleg at det skjer ein i hjartet fordi dei såre, vonde, forvirra og redde delene av eit menneskesinn blir blottlagd utan omsvøp. Boka handlar og om mobbing og svik og om barn som burde fått lov til å vera barn litt lenger. Eg går automatisk ut i frå at det er ein slags nøkkelroman, at boka må vera meir eller mindre sjølvopplevd sjølv om det er ein roman, og sjølv om hovudpersonen heiter Juha og ikkje Jonas.

Direkte og reinskoren er og diktboka eg held på med. «Ildrose» av Anne Bøe. Eg liker måten ho er skriven på, og tenkjer at eg sjølv kanskje må bli flikare til å skjera orda mine heilt inn til beinet. Her skal eg la Anne Bøe sleppa til:

Lyden av langsomt
fallende hår
når hun bøyer seg over boka

Langsomt, vinden på sletten langt borte, den

store furukrona

Anne Bøe

*

I skuldergropen din
mitt hode vendt hjem

du bærer en vedkubbe i dine flammer

Anne Bøe

*

ditt ansikt skinner solen
rund og gul  som ingen før og etter
og sommerfuglens vinger  så blåhar ingen sett

er all bunn   så bunnløstnaken fyller alt

Anne Bøe

Nå kom den potensielle maratonløparen eg er gift med ut med eit krus med sterk kaffi. Han er driven av ein annan logikk enn meg. Nå sit han der og skriv medan han drikk av eit kongeblått krus det står mamma på. Mitt er olivengrønt og heiter pappa… I stova snorkar det ein mops i dokkesenga si, og eg burde kanskje sjekka at kjøtet ikkje tørrkokar der ute.

Heidi