Killing my darlings

Nå sit eg her med dikta mine og er i ferd med det som på revyspråket blir kalla «killing your darlings». Det vil seia at eg prøver å sila ut det som er uferdig og ikkje bra nok… Av over 130 dikt sit eg nå att med 83. Kanskje det er litt mange det og. Nå skal eg prøva å systematisera det eg har og jobba litt med språk og bilete. Tankane mine flyg omtrent som fuglane ved diket over til Rømø som det er bilete av over her. Eg har vore ein tur på skulen for å gjera klar til oppstarten i morgon, så har me vore på gudsteneste og ete middag hos mor og far. Ferien har vore fin. Det er alltid litt vemod over at ein ferie er slutt og at ein sommar definitivt er over. Likevel liker eg hausten, den skarpe lufta, dei mørke kveldane og dei fine fargane. Eg har ein katt på skrivebordet som er underernært på kos, han dyttar snuten sin borti hendene mine medan egskriv og prøver å vippa dei vekk frå tastane. Kanskje eg heller burde klappa katten…

Det passar godt at diktaren i dag er ein av mine absolutte favorittar, danske Tove Ditlevsen. Ingen er vel så flinke med vemod som henne. Nå skal eg sjå kva eg finn…

Dette er et dikt eg er veldig glad i, Kari Bremnes har forresten sett melodi til og syng det heilt nydeleg.

Erindring

Min mor og far var glade. Gaden lang
gik de som muntre børn hinanden nok.
Og det var søndag. Alle fliser sang
af smældet fra minfars spadserestok.

*

Min mor var ung. Det så jeg aldri før.
Hun bar sin lyse kjole som til fest.
Hun åbnet Søndermarkens tremmedør,
og lo mod sommerdagens lette blest.

*

En lykke steg fra græssets skarpe duft,
fra øl og sodavand og æggemas.
Og håbet dirred i den fine luft:
Min far har glemt sin dorg. Min mor er glad-

*
Jeg husker ikke nogen dag som den.
En barndom randt. Min fr var tavs og grå.
Min mor var alltid sorgfuld siden hen
af hemmelige savn som ingen så.
*
Og kun i mindet finder hjertet fred.
Min mor var ung. Det så jeg aldrig før.
MIn far var glad. Og lykken bor et sted
bag Søndermarkens grønne tremmedør.

Tove Ditlevsen-

Til slutt hare g lyst til å ta med nokre tankar frå Charles Rigma si bok Den indre rytmen. Han skriv mykje om å ta tid til stilla, la pulsen gå roleg, ha tid til ettertanke og ordlause bøner for å bli lyttande til kva Gud har å seia. Her ein dag las eg noko som har vore botn for ettertanke:
«Hensikten med å oppnå denne indre roa må vera å finna noko der som kan gje deg større kjærleik til andre menneske, og som du kan gje vidare til andre. Dersom du trur at du skal finna indre ro bare for ditt eige velvere, er du på villspor.» (Sitert etter minnet.) Både Rigma og Lönnebo har denne sterke tanken om at me er fattige menneske om me bare kretsar rundt vårt eige liv. Me må våga å sleppa taket i oss sjølve for i større grad å bli ein del av noko større og viktigare, der samhaldet og nestekjærleiken er ein sterkare del av livet enn di eiga drift etter å halda deg sjølv oppe. Dei seier begge at det er befriande å sleppa taket i seg sjølv og sin eigen egoisme, for då blir livet større og opnare. Eg trur veldig sterkt på dette. Eg synest det er så herleg motstraums å tenkja at eg kan sleppa å henga fast i at prosjektet mitt er å bli vellukka, vakker og lukkeleg. At ein ikkje skal bruka albuar, negler og kne for å pressa seg fram, men heller tenkja at ein har ein plass i det store livet saman med, og skulder ved skulder med alle dei andre. Dette er grunntankar det faktisk går an å relatera både til sosialismen og buddhismen. For meg er dette først og fremst ein viktig del av menneskesynet mitt og kristentrua mi.

I kyrkja viste Stein, presten vår, fram ei onkel Skrue- bok og sa at onkel Skrue og B-gjengen heng fast i det same problemet. Livsinnhaldet deira er henholdsvis å klamra seg fast til det ein har grafsa til seg og å prøva å grafsa til seg det ein gjerne ville ha. Dei er fanga i det same begjæret og klarer ikkje å tenkja på noko anna. Tekstane for dagen handla om å samla seg skattar og om å henga fast i begjær etter rikdom. Jorda toler ikkje at alle lever som oss, likevel klamrar me oss fast til denne måten å leva på, og meiner me har rett til det. Eit av bønneropa i kyrkja klamrar eg meg ofte fast i. «Kyrie eleison- miskunna deg over oss.»

Eg sluttar med å sitera Märtha Tikkanen etter minnet frå romanen «Århundrets kärlekssaga».

För mig kan kärleken aldrig vara
två som stänger i hop sig i ett hörn
medan världen rasar förbi.

För mig måste kärleken alltid vara
många som kämpar i bredd
också du, också jag,
mitt uppe, mitt ute i livet.

Märtha Tikkanen

*

Heidi