Mens Gud ennå trodde på menneskene, skapte han juninettene.

Dette sitatet frå eit dikt dukka opp i hovudet mitt igjen i går. Plutseleg opna sommaren seg så mykje at me kjende han varma kroppen og sjela. Ingenting gjer så godt som plutseleg å få ein smak av noko du har venta på, lengta etter og gleda deg til. I går kveld var kollegiet på Bryne skule samla til sommarfest på Smiegarden. Det gjorde godt å vera der.

Eg hadde aldri trudd at alle oss skulle få plass på smieloftet, men på ein eller annan merkeleg måte, gjekk det akkurat. Det var dekka på småbord som stod tett i tett, og eg ende på det som hadde vindauge mot sommaren.

Me kjende at me er velsigna med to utdanna kokkar på SFO, maten var nydeleg, og anretningsfata var små estetiskke kunstverk.

Me fekk servert rømmegraut og spekemat. Det smakte kjempegodt. Inne var det masse levande lys og fyr på grua.

Og ute var det sommar. Den gamle staudehagen hadde for begynt å vakna til live att etter ein lang og kald vår.

Eg er imponert over pågangsmotet til vertinna, Eli, til venstre i biletet over, og over kva ho har klart å få til med dei gamle bygningane som har blitt selskapslokale og kulturkafe.

Festen fotsette både inne og ute heilt til bussen kom og henta oss ved midnatt. Det kjendest alt for tidleg å bli henta. Det var verkeleg godt å bare ha det fint saman etter veldig intense veker med personalrevy og semesteravrunding dei siste vekene. Det er noko eige og veldig spesielt å vera i lag med folk du likar og bare kunna nyta juninettene saman.

Framleis skal nettene bli lysare ei lita stund til, og om ei veke er det sommarferie.
Eg fekk forresten med meg to avslutningar i går. Den første var i hagen til Kari i lag med kollegene i kulturskulen. Der var det og godt å vera. Heilt til slutt tek eg med ei lita stemning der i frå og.

Heidi