Så hadde eg plutseleg ein håpsblogg

For ei veke sidan lærde eg meg ein usedvanleg tillitsfull vri på eit kjend ordtak. Ikkje overraskande kom det frå Torhild som alltid har elska å vri og venda på ord. «Har du planlagd dette?», spurde ho «Eller blir båten til mens du ror?» Det slo meg at det var det mest optimistiske og tillitsfulle eg hadde høyrd på lenge; å stola på at båten blir til mens du ror.

Som ein tryggheitselskande person i ganske mange samanhengar, er det fint å ha nokre område i livet der vegen får lov til å opna seg nesten steg for steg etterkvart som ein går. Då eg starta årets maiblogg for ei veke sidan, hadde eg ikkje planlagd at det skulle bli ein håpsblogg, men det har blitt det til nå. Kor vegen og innfalla vil føra meg dei neste vekene er det framleis ingen som veit, men enn så lenge er det fint å kunna via seg til håpet.

Eg sit her på arbeidsromet heime etter ein lang dag på jobb med eit innhald etter mitt hjarte. Denne veka har me hatt leseveke, det vil seia at ulike leseaktivitetar har vore i fokus. Min vesle oppgåve frå læreplanen i norsk i dag har vore å «gi elevane kjennskap til eldre norsk litteratur.» Det har eg gjort gjennom å fortelja tre sjetteklassar etter tur om Per Sivle og livet hans, og så lesa «Berre ein hund» for dei, løp) med innlagd nødvendig informasjon om det samfunnet der dette hende, og med bilete for at alle skal forstå ord som «slirekniv», «støl» og «rullepølse».

Då eg var omtrent på alder med elevane mine kom far med boka «Sogur» av Per Sivle og sa at eg måtte lesa «Berre ein hund,» for det var ei fin forteljing. Eg las og var einig med far min, og sidan trur eg at eg har lese denne historia høgt for alle klassane eg har hatt når dei går i sjette eller sjuande klasse. Eg sa og at dei av oldeforeldra og tippoldeforeldra deira som vaks opp i Noreg truleg las akkurat denne forteljinga i leseboka si då dei gjekk på skulen og var omtrent på deira alder.
Eg synest det er fint å av og til dra dei lange linjene, akkurat som då me lærde songane om «Anne Knutsdotter» og «Eg gjette Tulla i femten år,» då me øvde inn tekstar til «Songskattkonserten» i fjerde klasse.

Etter norsktimane var det kunst og handverk som stod for tur, og då laga me dyreskulpturar med utgangspunkt i ein snøballstor leireklump. Etter ein kort pause var det to timar med skapande skriving i kulturskulen. Onsdag er ein intens arbeidsdag. Eg kom heim med ein bukett rosa peonar som eg fekk i vase, og sidan me skal ha mykje besøk i helga, henta eg ei sjokoladekake ut af fryseboksen og fekk tint og pynta ho.

Nå luktar heile huset heilt nydeleg av Leif sine nybakte, grove rundstykke. Av ein eller annan grunn slår det meg at lukta av nybakt grovbrød må vera lukta av håp. Løvetannteppe både her og der, som det på biletet øverst, vitnar og om livskraft og trassig mot. Våren eksploderer i fargar framfor auga våre samtidig som livspulsen dunkar vidare med små og store gleder, bekymringar og håp.

På fredag sat eg på eit kjøpesenter og blogga medan den flinkaste blomsterdekoratøren eg veit om laga ein bukett til meg som eg skulle gi bort om kvelden. Då eg avslutta blogginga og skulle henta blomane tikka det inn to meldingar med to minutts mellomrom. Begge viste seg å vera meldingar frå folk eg bryr meg om om at nokon var døde. I storfamilien min har me den siste veka gått rundt og venta på ein fødsel. I morgon kjem Sunniva heim med vesle Tage som vart eitt år i april, og på fredag kjem Halvard heim for å vera forlovar i eit bryllaup.

I nyheitane meldar dei om nye vonde hendingar som viser at verda ikkje er heilt på hengslene, og på datamaskinen min har det fleire gonger denne veka tikka inn meldingar som ber med seg nye melodiar til salmane min. Livet er intenst, krevjande og vakkert.

Eg tenkte at sidan det har utkrystallisert seg eit håpstema denne veka, så får eg by på eit håpsdikt. Då eg var lita fann eg mor si gamle minnebok der det stod fylgjande fine dikt: «Lev i håpet som katten i skåpet.» Eg var ikkje sikker på kva eit skåp var men resonnerte meg fram til at det kanskje måtte vera eit skap. Dette var på ei tid då det å koma ut at skapet framleis var eit heilt konkret bilete. Det var min onkel Magnus som hadde skrive dette verset som rimte så fint inn i mor si minnebok. Eg lurde på om han hadde dikta det sjølv, men kom vel fram til at det var lite sannsynleg. I tillegg til dette gamle minnebokverset hadde eg tenkt å dela eit sjølvskrive håpsdikt og. Det kjem her:
***

Frå nå av vil eg bu i håpet

Frå nå av vil eg bu i håpet,         
ei hytte av håp i eit hol i tida.
Der vil eg lena meg tillitsfullt mot veggane                         
og festa gode ting med ørsmå knappenåler
på den himmelblå tapeten:

Gode timar,
trygge tankar,
gode blikk
og varme minne.

Eg skal samla på det alt saman.
Livsvolten som aldri før
på alt som er godt,
samtaler
rå humor,
vennskap,
storsinn og tillit,
eg skal tygga det i meg
som søte jordbær,
syrleg rabarbra,
rosa sukkerspinn,
nybakte bollar
og knallgrøne eple.

Eg skal ikkje spara på musikken,
på alt som er vakkert,
 på alle undrande tankar,
på bølgjene mot stranda, på mjukt regn
og på lyse sommarkveldar.
Eg skal la dei leva i meg, vassa i dei,
og omgi meg med dei.

Eg skal våga å leva
så modig og sårbart som eg kan
og opna meg for den store tilliten.

Heidi