Fullt reir

Dagens meistringsoppgåve var å remontera ei Karendrakt i størrelse tre til sju år. Me fann ut at ho held til Iben ein 17.mai til om eg spretta ho opp og sydde ho saman med det som fantest av «vekserom». Det var eit møysommeleg arbeid med måling og tråkling og damping av faldar og nedlegg. Eg trur eg har fått det til, at drakta vart brukbar og passar til ho som skal ha henne på. Det er eg godt fornøgd med, for eg var førebudd på at eg i verste fall måtte spretta opp igjen og prøva på ny.

Då bestemor døydde i desember – 93 arva eg litt pengar og kjøpte stoff til Karendrakter til dei tre barna eg hadde då. Eg broderte litt og svigermor broderte mykje. Til slutt var det ho som monterte dei. Dette gjer at for meg er draktene litt ekstra spesielle, og det er kjekt at barnebarna og kan bruka dei.

Skal eg vera brutalt ærleg, så ber dei litt preg av å ha blitt sydd ut og inn diverse gonger og vore utsett for hard leik. På den minste er det eit bittelite hol på stakken. Eg har gløymt om det er eit resultat av knall og fall eller av leik med saks. Det kan i grunnen vera det same, nå nesten 30 åt seinare. Holet er sydd saman etter beste evne og er nesten usynleg.

I kjellarboda har eg delar av ei Hardangerbunad mi farmor broderte og sydde til meg då eg var 4-5 år. Av ein eller annan grunn har det mørkeblå foldeskjørtet forsvunne. Kanskje det framleis går an å få tak i slike skjørt?

Heidi

.