Luke 13- 2024

Fredag den 13

For ein månads tid sidan måtte eg til tannlegen fordi skalet på utsida av ei stor, gammal amalganfylling hadde brukke. Sidan eg prøver å få alle slike ting på fredagar, fordi eg då slepp å ordna meg fri frå jobb, viste det seg at eg hadde fått ny tannlege. Knut Mauland, som eg har gått til i «alle år», hadde nemleg begynt å trappa ned og var ikkje på kontoret på fredagar.

Den nye, hyggelege tannlegen min sa at eg skulle kallast inn nokså fort til den årlege kontrollen. Me vart einige om å finna ein fredag i desember. «Du har ikke noe i mot en tannlegetime fredag den 13.?», spurde ho med glimt i auget. Eg forsikra om at fredag den 13. sikkert var ein utmerka dag for eit tannlege besøk. Sanninga var imidlertid at eg i mitt hovud passar i grunnen ingen dagar til tannlegetimar, fordi eg ikkje liker å gå til tannlegen, men ein er då eit vakse ansvarleg menneske som går til tannlegen når ein blir innkalt… Ein er til og med så vaksen at ein bestiller ein ekstra time når det brekk ei tann eller ramlar ut ei fylling, i alle fall gjer ein det når ein har teke sats nokre veker eller månadar.

I dag vart eg sitjande litt ekstra lenge på venteromet før eg vart ropt opp. Eg sit aldri på tannlegen sitt venterom utan å dagdrøyma litt om at tannlegen kjem inn og seier at det har oppstått noko som gjer at dei ikkje har tid likevel i dag, og at eg heltemodig smiler eit stort smil og seier at eg sjølvsagt kan koma ein annan dag, gjerne om eit par veker eller meir. Eg har aldri vore så nære denne situasjonen som eg var i dag. Dei sa at eg skulle få setja meg inn i ein tannlegestol og at dei skulle ta røntgenbilete, men at eg måtte venta på tannlegen som måtte utføra ei uventa og vanskeleg oppgåve før ho kom til meg. Eg sa at for meg var det heilt greitt at eg kom igjen ein annan dag dersom det kunne hjelpa på dagsrytmen deira. Dei sa at nei, når eg først var her så skulle tannlegen i alle fall få tid til å undersøkja meg.

Eg sat i ein halv time og slappa av i ein nokså behageleg tannlegestol medan det gjekk nesten ein halvtime. Då tannlegen stressa og orsakande kom inn til meg nesten når timen skulle vera over, gjentok eg tilbodet om å koma tilbake ein annan dag. Ho svarte blidt at ho var så lei seg for at eg måtte venta så lenge, men ho hadde fått flytta på nokre andre pasientar, så viss eg hadde tid så hadde ho tid. Tid kunne eg ikkje lyga på meg å ikkje ha, så det var bare å fortsetja opphaldet i stolen. Heldigvis viste det seg at eg ikkje hadde hol, så då eg omsider kom meg ut var eg fyllt av den der særeigne gleda av å gå ut frå tannlegekontoret og vita at dit skal ein ikkje tilbake før etter eit år dersom tenner og plomber held seg på plass der inne.

Då eg kom heim vart det fleire timar med baking av julekaker, noko som er veldig koseleg, men som alltid tek lenger tid og lagar meir rot enn det eg ser for meg på førehand.

I kveld har eg og eldstesonen oppretthalde ein veldig koseleg juletradisjon. Kvart år reiser me til Kvadrat, det store kjøpesenteret utanfor Stavanger saman. Dit kjører eg aldri bilen sjølv, og Leif er nesten allergisk mot kjøpesenter, spesielt i førjulstida. Det er koseleg at me to får litt tid saman, det høyrer med til tradisjonen å drikka kaffi ein eller annan plass og eta middag saman sånn eit stykke inne i handlinga. I kjøpedelen av turen går me litt saman, for eksempel i bokhandelen, og litt kvar for oss.

I anledning dagen hadde dei eit jentekor i kvite klede og lys i hår og hender som gjekk rundt på senteret og song Luciasongar. Det er fint for sånne som meg som nesten synest det er litt trist å ha fri den dagen førsteklassingane går i Luciatog og syng seg gjennom alle klasseroma på skulen.

I ein av bokhandlane i dag slutta den eine kassen å fungera då eg skulle betala, så igjen fekk eg sjansen til å praktisera noko eg trur eg er ganske flink til, nemleg å venta tålmodig utan å bli alt for stressa eller sur. Den søte unge jenta som ekspederte meg vart kjempestressa etterkvart som mange av dei andre kom for å hjelpa henne og ingen fekk det til. Dei bak meg i køen ombestemte seg og gjekk utan å kjøpa noko. Ekspiditrisa spurde om eg hadde hatt ei fin førjulstid fram til nå, for noko følte ho nok at me måtte kunna snakka om der me stod og venta på teknikkens moglege under. Det kunne eg bekrefta at eg hadde…

Nå ligg det masse uinnpakka gavar her, for butikkane har stort sett slutta å pakka inn presangar, og eg tok meg ikkje tid til å bli ståande ved innpakningsdisken. Eg får bera alle posane inn på arbeidsromet og bestemma meg for at eg nok får tid til rydding og pakking i morgon. I kjøleskapet har eg ein ferdigkjøpt peparkakedeig og ein heimelaga deig til kvite kakemenn. I morgon føremiddag kjem småjentene for å baka her hos oss. Eg gler meg til å vera i lag med dei.

Heidi