Utviklingssamtalar

Det er tida for å opna og lukka dører. I dag opna eg døra til den siste runden med utviklingssamtalar i mitt kontaktlærarliv. Det er litt vemodig, eg har alltid opplevd foreldresamarbeid som noko veldig fint. Noko av det fine med å vera lærar er å fylgja små og etterkvart ganske mykje større menneske tett gjennom veldig viktige år av livet.

Eg har alltid tenkt på det å vera lærar er ei stor tillitserklæring frå samfunnet og frå foreldra. Tenk å få låna, og vera med og påvirka det kjæraste og mest dyrebare andre menneske har. Eg har ofte tenkt på Kolbein Falkeid sine ord i diktet «God tur skolepike»: «Å såmenn, vær rene på hendene…». For barna sin del er det kjempeviktig at dei som står rundt dei, er glade i dei, og skal hjelpa til med at dei skal læra og utviklar seg på ein god måte, klarer å få til eit godt samarbeid. Me skal hjelpa foreldra å gi barna ein barndom dei skal bera med seg resten av livet, og som skal gjera dei sjølve i stand til å bera seg sjølv og andre på ein god måte. Kor stor og alvorleg og fin oppgåve er ikkje det?

Sjuandeklasselærarlivet i mai er ekstra innholdsrikt og mangfoldig. Alt skal feirast, avsluttast og samlast saman. Utallige skjema (slik følest det i allefall), skal fyllast ut, det er overføringsmøte, avslutninger, forestillingar, temaveker og turar i tillegg til at den vanlege undervisninga skal rulla vidare så lenge som mogleg. Lærarlivet er eit konstant prioriteringsarbeid. Ein får ikkje gjort alt så nøye og bra som ein gjerne ville, tida sterk rett og slett ikkje til. I oppgjerets time stansar ein av og til opp og lurer på om prioriteringane var rette… Burde ein lagt meir arbeid ned i nokre oppgåver, og nedprioritert anna? Sånn kjennest det av og til, men fasiten får me aldri sett. Eg får trøysta meg med det bibelske prinsippet om at kjærleiken dekkjer over mange synder…

i dag har eg hatt ein kjekk arbeidsdag, elevane har jobba med å skriva avslutningstalar, eg har hjulpet ei firargruppe som skal halda 17.mai-tale på torget med å formulera tale, og har jobba saman med elevar og ein kollega om å laga avslutningsforestillinga me skal visa i aulaen i juni. Slikt kan eg lika. I mens har flinke kolleger øvd friidrett med elevane våre som skal springa Tinestafett i morgon. Dei har finpussa vekslingsteknikk og lagoppsett og funne syklar til dei som manglar sykkel til sykkelturen. Slikt definerer eg som godt samarbeid. Heldige oss som held til i skulen.

Heidi