sporisand

I dag vakna eg til eit snødekt jærlandskap, og meir snø vart det utover føremiddagen. Så steig gradestokken til varmegrader og nedbøren gjekk over til å bli sludd og nesten regn. Det er jo synd at det fine kvite snødekket i fylgje yr skal forsvinna like fort som det kom, men slik er det i dette hjørnet av verda.

I dag har eg fått bakt årets første julekaker til eigen boks. Elles kunne dagen by på julelunsj for kulturskulen heime hos rektor Guri som hadde dekka fint bord til oss og brukt morgonen til å laga mat.

Avslutningar i kulturskulen er noko eg liker. I tillegg til god mat er det alltid kulturelle innslag. I dag fekk me fin musikk av ein trio beståande av fiolin, fløyte og klarinett, fire- og sekshendig pianomusikk, diktlesing og a cappella solosong. Alt framført av dei flinke kollegene mine. Noko av det eg liker med jobben min i kulturskulen i tillegg til at det er ein skule med det musiske menneskesynet i sentrum, er at eg får samarbeida tett med dyktige musikarar, dansarar og kunstfagfolk.

Etter ein pause i heimen der eg fekk skrive årets julebrev møtte eg venninnene mine frå litteraturgruppa på Sandnes det me åt middag saman på restaurant.

Det har vore ein fin dag. Det eg håpar er hypokondaren i meg, synest det kriblar litt i halsen. Barnebarna er òg har vore febersjuke denne veka. Det er masse korona i omløp igjen og akkurat som dei to siste åra, så håpar eg at ikkje familiejula skal bli øydelagd av covid. På tysdag er det drop-in vaksinering med dose fire, og så sant eg held meg på beina til då har eg tenkt å møta fram og tilby overarmen min.

Heidi

Endå ein skuledag er over. I dag starta med med felles frokost der elevane hadde teke med seg litt kvar slik at me kunne dekkja ein rikhaldig frokost buffet. Så brukte me den første økta til å eta saman, og til å ha god tid til å prata. Då dei begynte å bli klare for noko nytt, fulgte me Ebenezar Scrooge som vart teken med til kyrkjegarden av spøkelset for framtida. Der fekk han sjå si eiga grav og forstod kva det innebar å vera eit gjerrig og dårleg menneske.

Eg var først litt redd for at boka, som er ganske tru mot Charles Dickens sin originaltekst, skulle bli for avansert og vanskeleg for dei, men med litt felles oppsummeringar og forklaringar så fungerer det godt.

I dag fullførde me juleverkstad-aktivitetane, og noko.av produksjonen sett de på biletet over.

Når Elvira Huskestuen riggar til julevetkstad blir ho fort litt grenselaus. Etter all slags innfall trålar eg skapa til formingsavdelinga på skulen og plukkar med meg tapetprøvar, gardinrestar, knappar, blonder og perler og ber det med meg til armane blir tunge og lange. Så blir det ein samlerunde i skap og hyller heime og, fjører, meir knappar og silkeband i alle lengder og variantar.

Der og då er eg overbevist om at dette er det barna treng for å kosa seg og laga fine ting. Så blir det eit salig produksjonskaos, og etter at elevane har teke pynten sin med heim startar ryddinga med å bera alt saman på plass igjen, medan eg foreslår for meg sjølv å gjera det enkelt neste år…

Som barn hadde eg elska å få gjera det slik, men som utdanna lærar forstod eg at folk er ulike. Første gong eg kom dragande på kassevis av materiale og sa til elevane at nå skulle dei få laga kvar sin engel, såg mange på meg med forvirra blikk: «Men Heidi, koss ska me laga dei englane?»

Nå er det meste rydda, og det eg skal ta med heim er pakka i sekkjer og vesker. Snart slal eg og Iben på barnekor, og etterpå skal eg og Leif på klassisk julekonsert på kulturhuset. Det var julegaven for to år sidan, som i første og andre omgang drukna i korona. I kveld gjer me eit nytt forsøk.

Heidi

Nok ein dag av desse fine førjulsdagane i klasseromet går inn for landing.

I dag har me tatt oss god tid, noko eg skulle ynskja me kunne gjera når det ikkje er advent og.

Me har hatt lang adventstund med song, Charles Dickens og kalenderopning. Så har me sett ein nydeleg julefilm som vart ny for meg : Gutten som ble til julenissen.

Me har hatt leseteater med eit skodespel frå julegevangeliet, planlagd felles julefrokost og leika Fire mann i sofaen.

Etterpå fekk eg ein pause til diverse anna arbeid mens elevane mine var på symjing før me hadde adventsamling for mellomtrinnet med song og dans. Der fekk eg brukt forteljarkofferten over, og dei kvikkaste kan sikkert sjå kva eg fortalde.

Etter to omgangar med kulturskule-elevar og eit planleggingsmøte med sundagsskulen er eg glad, fornøgd og mett av arbeid for i dag.

Måtte morgondagen og gå omtrent som planlagt…

Heidi

Me har feira Luciadag. I fjor var trinnet vårt ute og song på aldersheimen, i år var det andre som vart klare for å ta den oppgåva. Eit av høgdepunkta for femteklassingane i dag var då 1. – klassingane og lærarane deira kom syngade i Luciaopptog gjennom klasseroma. «Ååå, di æ så søøøøøde. Åååå di æ så smååååe!» Me vaksne må gi dei rett, og gå i oss sjølve og innsjå at våre 10-åringar er blitt veldig store og vaksne i forhold til 6-åringane i første. Sjølv om me ikkje fekk gå i Lucia-opptog song me Lucia-songar, lærte om Lucia-tradisjonar og høyrde Lucia-legender.

I matpausen fekk me grøt som ei gruppe av elevane hadde kokt oppe på kjøkkenet, og i siste timen gjekk plutseleg ein elev til vindauget:»Dæ snøa ude!» Tjue elevar til reiste seg momentant frå stolane og ville styrta bort for å sjå. Dei fekk beskjed om å gå tilbake til plassane sine.

Etterpå fekk eg nesten litt dårleg samvit. Eg hugsar at me gjorde akkurat det same då eg gjekk på skulen, og fekk akkurat den same beskjeden frå læraren. Kanskje dei burde fått sorunge ut utan jakkar og stilt seg opp med ansikta mot himmelen og tunga ute? Det gir jo litt håp at ungane framleis gler seg over sjølv minimale mengdar med snø…

I ettermiddag fekk me endeleg tenna meir enn det første lyset i adventstaken vår heime, den me bare reiste i frå utan å ha fått pleia. Laila og Olav stakk innom til kaffi og hadde kjøpt med seg årets aller siste frå Kanelsnurren saman med nybakte julebollar i ein kvit papirpose.

Heidi

Bak luke 12 er adventstund i klassen, tur med bålpanne og tradisjonell førjulstur med. odd Christian.

Var fint å sjå elevane igjen. Klasseromet var fint julepynta. Det er godt å sitja tett saman i morgonmørket og synga, opna adventkalendar før me les i adventboka vår og snakkar saman.

Ungabe ffekk ein skikkeleg vintertur med kuldegrader og eit dryss av snø i skogen. Fuglar og ekorn vart ekstra synlege mot det kvite. Me tende bpl i bålpanna me hadde med frå skulen og grilla pølsar. Barna hadde termosar med varm kakao og etterkvart hadde dei kalde fingrar tær og nasetippar. Håret mitt luktar bål etter turen. Det er fint at desember ikkje bare er regn og nordavind slik det er nokre år.

I kveld hadde eg og Odd den årlege handleturen med middag på kafé. Det var òg veldig fint. Dagen har vore god.

Heidi

Bak luke 11 skjuler det seg eit kansellert tog og ein tur som ikkje vart som forventa.

Alle veit at om alt er idyll så blir resultatet litt for sukkersøtt. Det denne adventsbloggen trengte nå var at noko, eit eller anna gjekk sånn passe gale. Ei toghistorie det alt gjekk på skjener heile tida er ikkje mi erfaring med toglivet, så korfor skulle eg og lesarane forventa at det gjorde det denne gongen?

Me hadde billett frå Oslo S, men med glatte vegar, litt snø og ekstremt mykje bagasje bestemte me oss for å be Henrik kjøra oss til Lysaker stasjon så kunne me smetta på toget der i staden.

Som tenkt så gjort. Nedlessa med bagasje stod me på Lysaker stasjon i god tid og med god meistringsfølelse og gleda oss til å setja oss på toget med bøkene våre og kaffi på termos. Då møtte blikka våre lystavla på biletet.

Som vanleg var det ingen betening på Lysaker stasjon, så Leif sprang for å finna staden for å venta på buss for tog. Der fann me tre andre reisande. Ein med langt hår og lang flette i skjegget som røykte frenetisk på el-sigaretten sin, ein ivrig mann på vår aldet med skjegg og ryggsekk og ein sørlending i losjakke. Det viste seg at alle saman eigentleg hadde billett frå Oslo S. Me var redde at bussane for tog ville droppa Lysaker stasjon sidan ingen hadde billett der i frå, og sidantogselskapet garantert ville spara tid. Dessutan har eg opplevd å bli fråkjørt det ein gong før av same grunn og i same situasjon…

Det utvikla seg eit interressant teamarbeid. Leif ringde Oslo S for å seia at dei måtte be bussen kjøra innom stasjonen, noko som viste seg å vera alt anna enn lett. Det vanskelegaste var å koma gjennom og få svar. Sørlendingen fann ut at det ikkje hjalp å satsa på neste tog, for det var heilt fullt, og han med skjegg og ryggsekk sprang opp på vegen og skulle prøva å vinka bussen med til oss når han kom forbi. Han med flette i skjegget fortalde om alle erfaringane med buss for tog og eg skiftevis maste om alt me burde gjera og heia på dei andre.

Me kom oss inn på buss nr to som kom forbi. Det var ein toetasjars buss med god plass på toppen. Me fekk vita at toget skulle gå frå Kristiansand. Me oppdaga at me var på same buss som Gerd og fekk hyggeleg selskap og smaksprøve på heimelaga potetkake med brunost. Så langt var busslivet behageleg og koseleg.

På grunn av insideinformasjon frå to togtilsette på sida av oss var me førebudde på at det blei buss vidare og. Dei som hadde kvidd seg for å bruka bussdoen og venta til dei kom på toget fekk ei ubehageleg overrasking då dei kom på ein ny buss, denne utan toalett. Det måtte leggjast inn ein improvisert dopause på ein bensinstasjon. Dei av oss som hadde tenkt å kjøpa mat på toget vart og ganske svoltne etter ein lang tur utan tilgang på mat, men heim kom me, sjølv om vegen var svingete og bussen var stappfull. Bussjåføren som fortalde at han heilt uforberedt vart send ut på langtur underhaldt oss med jamne mellomrom og fekk alle til å le.

Tidlegare erfaringar med slike turar er at nokre passasjerar tek det som ei fornærming og eit tilsikta komplott mot dei personleg når ting går gale. I dag var det få sure miner å spora sjølv mellom dei som hadde stått på ein liten stasjon i førti minutt og frose utan skikkeleg informasjon om kva som skulle skje Eg trur konklusjonen må bli er at folk flest taklar uforutsette ting på strak arm. I den store samanhengen er eit kansellert tog ein bagatell. Det føles bare ikkje slik i det du står det med kofferten og les dårleg nytt på lystavla.

Pasjonerte ttogpassasjerar kan like godt øva seg på Askeladdmetoden jo før jo heller. Den går ut på å fortelja seg sjølv fylgjande: Dette går ikkje som planlagd. Det blir heilt sikkert interessant.

Heidi

Bak luke 10 skjuler det seg ein tidleg tur til eit vinterleg Oslo sentrum, eit styremøte og middag heime hos Sunniva.

Hovudgrunnen for å vera i Oslo akkurat nå er at eg er med i styret i ei relativt lita foreining, med det nokon kanskje ville kalla eit litt nerdete tilsnitt: Hymnologisk forening. Til dei som blir forvirra av namnet, kan eg forklara at hymnologi er læra om salmar.

Sidan me kjem frå heile landet, satsar me på heildagsstyreyøter. I dag stod det på agendaen at me skulle møtast i «Kirkens hus» klokka halv ti og halda på ca til klokka fem. Sidan den perioden eg har vore styremedlem har vore pregs av koronaen, har mange av styremøtene vore på nett. Nå er det kjekt å kunna møtast på ekte, sjølv om to av styremedlemmane måtte ta dette møtet og frå eiga stove.

Etter at møtet mitt var slutt hadde me ei koseleg familiesamling heime hos Sunniva i lag med Sunniva og Halvard. Det er ikkje så ofte me er aleine i lag med «dei to små» lenger, så det var nesten litt nostalgisk. Me bestilde thai-mat som me fekk levert på døra. Det gjekk litt tid før middagen kom, og den lange og iskalde temperaturen hadde gjort at maten ikkje var veldig varm lenger, men det smakte godt likevel.

Sunniva stilde med nyrydda hus, levande lys, varme i peisen, julebrus og lørdagsgodt. Det blir fint å koma heim til den litt forsømte julestria. Eg gleder meg spesielt mykje til å møta dei to små gulljentene mine.

Heidi

Bak luke ni skjuler det seg ein togtur og og to fotballkampar.

Me stod tidleg opp for å nå toget vårt og stod klar og venta då dei låste opp døra til matsalen klokka halv sju. Ute var det kaldt og eit tynt lag med snø då me gjekk den korte vegen mellom hotellet og jernbanestasjonen.

I går vart me litt urolege for om toget kom til å gå som lova, det var nemleg ein stor sak på svenske nyheiter om at dei frykta totalt togkaos i helga på grunn av eit nytt digitalt togkoordineringssystem som skulle setjast ut i live. Datoen for å gå over til det nye systemet var komande sundag, men allereie nå vart det ein del kansellerte tog.

Heldigvis gjekk vårt tog heilt på minuttet etter tabellen, og tok oss fjennom nydelege vinterlandskap medan det lysna ute. Det var reine julekortstemninga og veldig juleaktig å strikka, drikka kaffi og sjå ut vindauget.

Personalet på toget var nesten påfallande hyggelege, blide og imøtekomande, og det slo meg kor mange vennlege menneske me hadde møtt i Sverige denne veka. Enten har heile Sverige vore på smilekurs og gått med veldig gode karakterar, eller så finst det veldig mange positive, greie og vennlege menneske i verda. Eg held ein knapp på det siste.

Vel «heime hos Henrik» har me slappa av og sett på fotball. Vanlegvis er det ikkje favorittsysselen min, men i dag, etter veldig tettpakka dagar var det deilig å ta det med ro, og to straffespark- konkurransar er jo spennande underhaldning. Så kokte me god blomkålsuppe frå Trines matblogg med blomkål, løk, kvitløk, poteter, sitron, creme fraiche og eit dryss av sprøsteikt og oppsmuldra spekeskinke. Det var veldig godt.

Heidi

Storkyrkjan i gamlebyen er for tida innepakka i plast pga oppussing. På muren utanfor såg me at det var eit oppslag om ignatiansk meditasjon og bønn. Det ville me finna ut meir om. Det stod på plakaten at dei som ville vera med måtte møta under kyrkjeorgelet inne i kyrkja torsdag klokka fire. Me vart nysgjerrige og fann ut at dette ville me vera med på.

Me var litt tidleg ute og fekk beskjed om å venta inne i kyrkja. Der inne foregjekk det korøving. Eit barne- og ungdomskor øvde til Luciakonsert. Dei song så vakkert at eg nesten begynte å grina mens dei øvde på å koma inn, gå opp til altaret og så ned midtgangen medan dei song. Det er alltid kjekt å sjå andre pedagogar i arbeid. Dirigenten var flink.

Etterkvart var det kome fleire som ville vera med på bøn og meditasjon. Leiaren, som eg kanskje trur var presten, førde oss opp ei lang og mørk steintrapp til eit lite kapell på loftet.

Her sskulle me setja oss på kvar vår stol. Først var det pusteøvingar og avslapningsøvingar. Så las presten ein bibeltekst. Den same teksten vart lesen 3 gonger. Me skulle så utføra enkle tankeøvingar, men mest av alt skulle me konsentrera oss om pusten og å vera open og lyttande.

Klokka fem fekk me beskjed om å samla tankane og gjerne slå krossteiknet for kroppane våre. Etterpå skildest me med eit amen, og folk gjekk like stille som dei kom. Om dei andre kjende einannan anar eg ikkje. Kanskje det var ein del av opplegget å bare konsentrera seg om meditasjonen?

Det var fint å vera der. Ein time på ein stol med lukka auge, roleg pust og rolege tankar gjorde godt. Ikkje ein einaste gong hadde eg lyst til å smugkikka på klokka, og ikkje gleda eg meg til det var over. Det var bare fint, og det vart ei litt ny og annleis oppleving.

Etterpå gjekk me ut i det levande, pulserande livet og den iskalde kvelden. Me kjøpte oss varm gløgg på ein julemarknad like i nærleiken.

Heidi