Titanic.

Ingrid og eg vandra langs stranda. Eg prøvde å hala tida ut,for eg såg kva som snart skulle skje. Ingrid var meir utålmodig. Då den blodappelsinfarga kula framleis hang ein desimeter over havflata bad ho om bilnøkkelen og gjekk attende til bilen. Eg skulda på at eg trong ein litt lengre tur…

Då solskiva for alvor nærma seg havflata var ho blitt sølvskimrande med ein oransjerosa ring rundt. Eg gjekk ut på ein liten molo der bølgene braut med kvit skumsprut. Der stod eg som i baugen på Titanic og beundra synet i havsranda mot vest. Hav og himmel skifta stadig skifta farge og sola sokk lengre og lengre ned bak horisonten. Ingen menneske var å sjå, så heilt spontant fekk eg lyst til å synga. Merkeleg kjensle å stå der syngande som ein bitteliten bit av noko veldig stort.
Og så kjendest det akkurat passe galskapsaktig, eg likar små glimt av slike ting som får livet til å kjennast som ein musikal eller ein komedie.

Så gjeld det bare å styra unna isfjella.

Heidi