Regn, sand og saltvatn.

Ein av dei gode tinga med å ha besøk er at ein søker det gode livet saman med gjestene av huset. Ingrid og eg tok med oss Ingjerd og Kathinka på to utstillingar i dag. Den eine på bygdemølla og den andre på den gamle prestegarden ut mot havet, som eg trur er sånn omtrent den vakraste staden eg veit om. Det å gå på kunstutstillingar i lag med folk som er like interesserte som meg er flott. Eg såg at fleire av dei tinga me såg gjorde inntrykk på Ingrid. Den siste utstillinga var laga av avgangsstudentar på kunstskulen.

Den eine installasjonen var ein ved første augnekast innbydande haug med gode mjuke hodeputer. Ved nærare ettersyn var det piggtråd, nåler og pistolar festa til, og sydd inn i putetrekka. Ei lita babypute med bamsebroderier viste seg å vera full av torner. Det var brodert inn små tekstar om krig og øydelagd barndom. Via ein prosjektor kom det opp filmsnuttar om små barn som skulle leggja seg, kryssklippa med bilete av piggtrådgjerder. Denne filmen flimra over den største kvite puta.

Ingrid og eg rakk å drikka ein kopp kaffi hos syster mi med det lange flammerøde håret. Ho har alltid fascinerande historier å fortelja om indre og ytre opplevingar. Nettopp heimkomen frå seminar i samband med utdanninga i naturmedisin fortalde ho engasjert om opphaldet,. Dei har vore på ein leirstad i ei veke, drukke bjørkesaft, ete blomar og andre urter og lært å setja akupunkturnåler i øyreflippane på einannan. Syster mi er eit uvanleg levande menneske, og eg er utruleg glad i henne.

Eg fekk lokka eldstejenta mi med til stranda i kveld og. Ho påstod at eg såg ut som ein figur klippa ut av ei av Tove Janson sine mummibøker, der eg spaserte barbeint i havkanten i regn med fotsidt skjørt og ein stor svart cape. Rett nok brukte ho ikkje ordet Hufsa sånn direkte…
Ingrid spurde om lov til å fotografera meg, og me sette i gang med ei skikkeleg fotoseanse. Ikkje rart at dei amerikanske turistane gjorde store auger.

Me vart så fornøgde med resultata at me oppførde oss som småungar, meir og meir på ivreg leit etter nye kameravinklar. Fine bilete av meg sjølv har eg ikkje for mange av. Då me skulle lasta dei ned på datamaskinen viste det seg dessverre at brilleglasa mine var ganske dogga av regn, sand og saltvatn. Eg hadde likevel tenkt å visa ansikt her på Andedrakt for ein gongs skuld, men etter iherdige forsøk har eg ikkje fått til å lasta inn det nye biletet. Kanskje det er for stort? Dersom ånda framleis er over meg gjer eg eit nytt forsøk i morgon.

Då me kom heim hadde han som er kjærasten min og faren til Ingrid, bakt to store, mørke solsikkebrød. Dei var framleis lunkne og innepakka i det blårutete forkleet mitt.

Dei smakte syndig godt med mjukt smør og gul ost frå Synnøve Finden. Av og til er det vanskeleg å kombinera livsappetitt med helsekost. Seinare på kvelden har eg til mitt forsvar site ved kjøkenbordet med Frode og drukke mango-te og farris medan me knaska rå gulrøtter. Ikkje så dumt det heller…

Heidi