Ein, to, tre…

… fem, seks, sju…

På fredag var eg på mitt første salsakurs nokonsinne og i salsa tel ein på den måten fordi ein kviler på fire og åtte-.
Det glir greitt inn i rytmen i livet mitt. Det er ikkje alltid eg får med meg alle slaga der heller.

På fredag ramla det inn ei purring på ein legetime eg trudde eg hadde betalt for månadar sidan, men det hadde eg tydelegvis ikkje gjort. På torsdag ringde dei frå ein gullsmedbutikk og fortalde at eg hadde levert to søljer til reparasjon for fem år sidan og aldri henta dei… Då eg beklaga forsikra dei meg om at det var heilt normalt, folk gjorde slikt heile tida…

Salsakurset var eigentleg slett ikkje så verst. Kjærasten min har det med å bli heilt hekta på ting, og det siste året har han vore heilt hekta på dans. Og så får eg dilta med litt sånn av og til. Bonusen med å halda i lag med folk som totalt let seg fascinera av dei mest uforutseielege ting er at det dryp litt på meg og…

I dag har me vandra rundt inne i byen. Som eit alternativ til dei sundagsturane gode nordmenn tek i skog og mark, hender det at me tek bilen inn til byen og vandrar omkring i gatene. Den obligatoriske kvikk-lunsj og appelsinpausen blir då erstatta med kaffi og sundagsaviser på ein kafé i sentrum.

Ei helg går så fort så fort. Eg har rukke å gjera mykje, men skulle gjerne hatt litt fleire timar før det blir kvelden.
I dag var eg forsinka på veg til gudsteneste og snudde fordi eg innsåg at eg var alt for seint ute. I staden fekk eg med meg gudstenesta på radio og fekk vaska eit klissete kjøkken.

Så sant eg kan kjem eg meg i kyrkja på sundagar. Av og til er det eit ork og ei viljeshandling å koma seg dit i tide, men det er noko i kyrkja som ein del av meg alltid lengtar etter. Det er som den bibelske forteljinga om denne perla i åkeren som får finnaren til å oppleva alt anna som bagatellmessig bare ein får behalda perla. I meg har eg alltid drifta til å søkja mystikken og mysteriet, i praksis er det ikkje alltid eg får til å prioria det.

Ute er det skiftesvis blå himmel og skiftesvis lett regn. nokre av trea har fått grønt skjær og grøne museøyrer, og i vårdagen dirrar lett av uroleg vårmelankoli.

Og der ringde nokre venninner og vil ha meg med på eit arrangement i ei kyrkje i nærleiken. Akkurat nå. Eg får bare springa så eg ikkje går glipp av perler for andra gongen i dag.

Heidi