Kan det se ut som det ikke teller

det heller, men til sammen blir det svært…

Setningen over er eit brotstykke frå ein ræpp som har svive non-stop frå datamaskinen dei siste to timane. Eg har nemleg teke på meg å laga ein jærsk ræpp etter rytmen på ei plate eg har fått. Det er innvikla matematikk. For å få det til må eg ta ein og ein setning, laga eigen tekst til, og prøva ut rytmen ved å ræppa min eigen tekst til rytmen saman med vokalisten på plata. Eg har lova å vera ferdig med dette til i morgon. – Og eg er ferdig, sånn omtrent akkurat nå, trur eg.

“Hjælper du meg, er du kul eller ikke, neste gang så gjelder det deg. Brett ut øra og hør litt på meg, okay?”

Resten av dagen har og vore rytme… Kjennest det som…
Opp og få alle i veg til noko om morgonen går betre og betre, men heilt smertefritt får me det vel aldri til.

Odd Christian hadde med to halve dressar, ei trøye frå ein dress og ei bukse frå ein annan, men pytt, pytt. Han meinte han hadde finsko heime, men då han framleis leita då me bare måtte kjøra, ende han opp med eit par svarte sko frå faren si skohylle. Dei var meir enn fire nummer for store. Men alt slikt høyrer heime på bagatellkontoen…

Veret var mai-vakkert, og Vilde var nydeleg med vårfregner og ny bunad. Torhild spelte piano kyrkja slik at tonar og rytme fekk det gamle kyrkjeskipet til å gynga.
May-Liss spelte trompet: “Amazing grace” og “Som när ett barn kommer hem om kvelden.” Konfirmantsalmen min vart og sungen, det er alltid ei merkeleg kjensle å møta mine eigne tekstar i ulik tonedrakt midt i nye samanhangar.

Konfirmantane gjekk fram ein og ein. Dei tende lys i lysgloben og knelte for å få forbøn og bli velsigna av presten. Då dei gjekk ut, fekk dei med seg kvar si rose.

Farmor til Vilde vart veldig sjuk i haust. Ho hadde bakt kransekake og mandelkake med gul krem som skulle stå i fryseboksen og venta på konfirmasjonen. Vilde haldt tale for dagen og sa noko fint til alle gjestene sine. Ho snakka om farmor som var her ho og, inne i alle som hadde vore glade i henne. Ho gråt og svelde og gråt igjen, men klarte å koma seg vidare gjennom talen sin.
Og dei fleste av oss som høyrde på måtte svelja litt me og. Vilde si farmor var slik at når ho fekk vita at ho skulle døy så lurde ho på kva ho kunne ordna av praktiske ting på førehand før ho reiste. Vilde sin konfirmasjon var ein av dei tinga som låg henne på hjartet.

Me såg på eit multimediashow med filmar, bilete og musikk som på ulike måtar viste Vilde sitt liv. Det var rart å sjå desse åra i revy. Me gjenopplevde Vilde og Sunniva som låg side om side på eit teppe på golvet og gurgla og sparka og var nyfødde saman. Ingrid haldt tale og sa at i periodar hadde ho hatt kjensla av å vera storesyster til eit trillingpar som til ei kvar tid sprang hylande gjennom huset vårt , og Vilde takka fordi ho alltid hadde kunna bu hos oss når ho hadde lyst…

Eg seier som Tevje i Spelemann på taket, og siterer etter minnet: “Is this the little girl I carried? Is this the little boy at play? I don`t remember getting older day by day. When did she grow to be a beauty? When did he grow to get that tall? Wasn`t it yesterday that he was born? Sunrise, sunset, sunrise, sunset, swiftly flows the years, each season following the other, laden with happiness and tears.

Heidi