Takka livet…
Gracias a la vida
que me ha dado tanto,
me dio les luceros
que cuando los abro,
perfecto distingo
lo negro del blanco.
Y en alto cielo
su fondo estrellado
y en la multitudes
el hombre que yo amo.
Violeta Parra.
Mitt fråvere her skuldast meir enn noko at eg puggar intenst på det spanske språket i alle ledige stunder.
I hovudet skriv eg dagleg små tekstar, som eg ikkje klarer å få tatt meg tid til å tasta ned…
For å leika meg litt innimellom så prøver eg å læra meg tekstar utanåt, for eksempel denne som står øverst her.
Då eg var veldig ung kjende eg at Arja Saionma sin versjon av “Jag vil takka livet” rørte ved noko inne i meg.
Det var faktisk ei så sterk berøring at eg leita meg fram til den spanske originalteksten og skreiv han ned i ei bok der eg samla på fine tekstar. Så denne songen er omtrent det einaste eg har kunna på spansk i heile mitt liv fram til nå… Og plutseleg så forstår eg orda eit for eit, det er ganske fint…
Det opnar seg stadig dører inn til nye rom. Det er ei merkeleg oppleving når eit språk er i ferd med å opna seg for deg…
Men så, skal eg trena til munnleg eksamen, og plutseleg stoppar alt opp i tankane mine. For kva heiter nå det ordet på spansk? Skal ein bruka preteritum eller imperfektum, skulle det ha vore gerundiumsdforma, eller burde ein eigentleg bruka konjunktiv… Og så blir eg ståande og hakka og leita, kva heiter nå dei heilt vanlege orda som eller, korfor, kor, men, fordi… Det er ei veldig frustrerande kjensle å vita at eg kan ganske mykje, men vera heilt ute av stand til å leita det fram…
Men du verda kor mykje dette aukar forståinga mi for kor frustrerande det er for barn som kjem direkte frå utlandet å vera i eit norsk klasserom og prøva å erobra språket… Og det aukar forståinga veldig for korleis elevane kan gjera det meste av grammatikken feil på ein engelskprøve, sjølv om dei sa dei forstod det då eg forklarte dei det så grundig i sist veke…
Og eg har ni dagar att til eksamen…
Gracias a la vida
que me ha dado tanto.
Me ha dado la risa,
me ha dado el llanto.
A si yo distingo
dicha de quebranto,
los dos materiales
que forman mi canto.
Y el canto de ustedes
que es mi propio canto.
Heidi
sporisand 
Jag vet precis vad du menar – fast för mig är det ju italienska, och inte på så avancerad nivå.
Det är färfärligt nyttigt att uppleva hur svårt det kan vara att lra sig något, särskilt om man haft lätt för det mesta i livet.
Den stora insikten kom för mig när jag skulle lära mig träsnideri. Det gick väldigt illa hur jag än försökte…
Håller tummarna för din examen!
Det er ikkje noko avansert nivå eg er på heller… Ikkje så veldig i alle fall… Og for mine grammatikkyndige lesarar som sikkert riv seg i håret nå; eg veit godt at preteritum og imperfektum er same tida for oss, men på spansk skil dei mellom preteritum indefinido og imperfect. Begge desse brukast om den tida me kallar preteritum nå og imperfektum før…, og ein må kunna reglane for å vita kva for ei me skal bruka…
Og Tintomara: På formingslærarskulen hadde eg noko som heitte metallsløyd. Me skulle laga smykker i ulike metall inkludert sølv. Eg hadde rett og slett ikkje god nok finmotorikk, frykteleg frustrerande… Og sikkert veldig nyttig…
Å lære seg et språk er nesten en mystisk opplevelse, man går gjennom mørke tunneller nesten uten lys, plutselig oppdager man nye rom, plustelig begynner man å skirme lys, gradvis avdekkes skjulte mønstre. Så får eksamen være eksamen. Det er jo egentlig ganske trivielt i forhold.
Det har du rett i, min kjære.