Kvite myser, nekrologar og stengde slott

I går morges var eg innom yr.no bare for å forsikra meg om at sola framleis skulle skina over vår del av Tyskland. Det viste seg at det skulle ho ikkje. Dei melde at om eit par timar skulle det begynna å regna, og så skulle det regna til me skulle heim att. Det viste seg å vera ganske presist anmeld regn. Dette var dagen for slott og slikt, hadde me bestemt. For å koma dit tok me toget til Potsdam, som er som ein by utanfor byen. Det var der tyske keisarar valde å bygga slotta sine, så der kunne ein bruka fleire dagae på slott om ein ville. Medan me sat på toget, begynte det å regna. I optimisme er alt som heiter regnklede og paraplyar lagt att heime, me fann ut at vart det alt for gale fekk me kjøpa oss ein tysk paraply.

Då me gjekk av toget fann me ut at me måtte ta trikken ned til sjølve byen. I trikkekøen var det ein lettare berusa mann som inviterte folk til å klappa pelslua han hadde på hovudet, ei ung jente klappa venleg på lua og sa at det var akkurat som å klappa hunden hennar. Reisefølget mitt bad meg forsiktig om å ikkje innleia ein lengre samtale med denne mannen om eg kunne unngå det. Eg var for så vidt klar til å klappa pelslua, såpass kan ein då strekkja seg til om det måtte gleda eigaren, men eg blei aldri spurt, så eg slapp unna.

I køen var det og ein ung gut med masse piercingar i ansiktet og med høghælte sko. Han var blant dei menneska ein alltid får lyst til å gi ein klem fordi dei ser ut til å ha ekstraordinær tynn hud å beskytta seg med. Guten bar på ei handveske og eit lite reisebur, han stod på sida av ein eldre og litt meir robust gut, som eg gjekk ut i frå var kjærasten hans.

Dei to sette seg to seter framfor oss på bussen. Mellom oss sat det to heilt unge jenter. Den eine jenta teikna eit stort hjarte i doggen på bussvindauget. Så dunka ho guten med dei høghælte skorne i skuldera. Då han snudde seg, såg ho spørjande på han og peika på hjartet. Eg lurte på kva som kom til å skje nå. Guten lyste opp i eit stort sjenert smil. «Genau,» sa han. «Genau so ist es!» Han strauk vennen sin over håret før han sette ein tåpeleg liten sykkelhjelm på det same hovudet og snudde seg til jentene att. Jenta smilte tilbake. Ho teikna ei pil gjennom hjartet i doggen og venger på begge sidene av det. Begge lo. Guten opna det vesle reiseburet sitt i plast og tok ut ein liten dveghamsterunge som dei to jentene fekk lov å halda og klappa. Dei pludra begeistra med det vesle dyret. Så tok guten fram handveska si. Det viste seg at oppi veska, mellom tøyfiller og avispapir levde det to små kvite myser. Desse fekk og koma fram og helsa på jentene.

Så begynte guten å fortelja om korleis det var når han pierca leppa og augenbrynet. «Dette var verst,» sa han, på tysk sjølvsagt, og bretta opp nasevengene sine. Det viste seg at han hadde ein piercing gjennom naseveggen, så langt opp at det ikkje var mogleg å sjå han frå utsida. «Då eg sette den, grein eg som ein gal, tårene bare silte.» «Ja, det er klart du gjorde,» sa den eine jenta. Det går nokre nerver der som berører tårekanalane direkte.

Så var trikken framme i sentrum, og både me og jentene skulle av. Det regna ikkje så mykje nå lenger, og me fann oss ein Thairestaurant det me kunne sitja under ei markise å eta. Det var så varmt ute at det eigentleg var litt deilig med det varme regnet, men det er jo upraktisk å bli våt. Reisefølgjet mitt spurde ein hyggeleg mann, som sat der og åt frityrsteikt kylling på spyd, kva han ville anbefala oss å sjå i Potsdam. Han svarte at dei fleste kom jo dit for å sjå på slotta, men personleg ville han anbefala det hollandske kvarteret som låg bare eit par kvartal unna. Mannen kunne ikkje visa oss på kartet vårt, fordi han fortalde at han bare sat der og åt grillspyd medan han venta på brillene som var inne hos optikaren like ved. Me sa at me fann nok fram likevel.

Avslutningsvis lurte me på om me kunne eta dei sterkt rosa orkideane som var ein del av salaten vår, eller om dei var bare til pynt. Sidan me i grunnen aldri ville tenkt på å eta orkideane av same farge av orkideplanten vår heime på kjøkkenet, så lot me det vera.

Det hollandske kvartalet var vakkert med små restauranter, gavebutikkar, pannekakehus, keramikkverkstad og hollandske murhus. Etterpå kom me til endå fleire veldig koselege bygater. Potsdam var ikkje som ein del av storbyen Berlin, men som ein hyggeleg småby som kan anbefalast andre reisande. Eg gjorde eit forsøk på å kjøpa sko, men dei einaste som ikkje gjorde vondt på vannblemmene og gnagsåra kosta 800 kroner og såg ut til å vera dessigna for damer på 75+ så eg lot det vera. Til slutt fann me parken til det eine slottet, «Sansoucci.» Det var eit fantastisk parkanlegg med blomsterbed i engelsk stil, planter bak glasdører og ei lang trapp i pagodeform som gjekk opp til slottet på ei høgde. Akkurat då me kom inn inngangsdøra fekk me vita at det var stengetid både der og på dei andre slotta. Slotta i Potsdam får me ha til gode, men me var i grunnen godt fornøgde likevel. Me vart sitjande under ein søylegang i romersk stil og kikka på parken og slottet, fordi det regna så mykje at me ikkje orka å gå der i frå.

På toget heim frå Potsdam var det ganske varmt. Ein søt ung gut tilbaud seg å opna vindauga, og det syntest dei andre i vogna bare var fint. Det viste seg at vindauga ikkje lot seg opna utan ein heilt spesiell nøkkel, men guten trakk ein embraconøkkel opp frå lomma og opna det likevel. Ganske frimodig, men alle var fornøgde.

Etterpå fann me igjen solbrillene som kjærasten min mista på utekinoen dagen før, og det vart seint på kveld før me kom på at me hadde tenkt å eta middag. Me fann ein hyggeleg plass der det kom inn ein mann som selde aviser. Av alle ting vart eg sitjande og snufsa over tre tyske nekrologar. Det var små biografier over avdøde, ikkje som i Norge ei oppramsing av kva dei hadde gjort. Det var Hertha som hadde mista ein baby, sendt mannen i krig og krigsfangenskap, mannen hadde forlatt henne i barnedåpen til den yngste til fordel for ei elskerinne og ho hadde jobba helsa av seg for å halda liv i familien. Som gammal dame hadde ho budd hos dottera og brukt all si tid på barnebarna. Det var mannen som hadde havna i austtyskland og som likte å skjera ut figurar i tre, og det var den framgangsrike mannen som var litt eldre enn oss som hadde førtidspensjonert seg for å sjå verda før han vart gammal, hadde vore på sykkeltur med kona og blitt smitta av svineinfluensa, gått inn i eit lengre sjukeleie og nå var død.

Nå kallar dei levande. kjærasten min har dekka til sein frokost på verandaen. Eg får la meg riva laus.

Heidi