Medan alt glødar

I dei lysaste nettene

medan alt glødar

medan båla brenn ned

og skip fulle av håp

siglar tause forbi

ein stad i horisonten,

skal du plukka blomar

for alle gode ting

ute i den kalde vinden,

skal du venda blikket

mot sola,

den store raude eldkula

som søkjer tilflukt i havet,

skal du be til Gud

om mot og varme

be for mor vår,

den mørke jorda

som framleis ber blomar

i opne, frysande hender.

I går kveld øvekjørde eg og Odd Christian sørover langs kysten. Det vart ei fin jonsokfeiring. Lufta var heilt klar og fargane gløda. Langs strendene og på høgder litt inn i landet brann dei bål, og nokre stadar hylla bålrøyken oss inn i eit trolsk slør. Måkane flaug lågt og ei vipe sat midt i vegen. Eit svanepar gjekk inn for landing på eit jorde ved vegen og strekte lange halsar frå dei tunge kroppane og det breie vengespennet. Me måtte stoppa med jamne mellomrom for å fotografera litt. Då eg parkerte bilen ved midnatt kjende eg at eg trekte tilbake det eg skreiv tidlegare på dagen om å sakna feiringane i barndomen. Dette vart nesten den finaste.

Heidi