Ein spasertur for lokalmiljøet

I dag var me ute og gjekk i Sandtangen i likskap med veldig mange andre. Det var slik at aktører frå det lokale næringslivet ville vera med og sponsa bru over Frøylandsvatnet dersom mange nok viste interesse gjennom å gå tur i Sandtangen. Eg kjende meg nesten som eit av dyra i boka om geitekillingen som kunne telka til ti: «Å,nå telde dei meg og!» På instagram har mange brynebuar lagt ut bilete av seg sjølv i plaskande regn i Sandtangen, og eg kunne ikkje vera dårlegare. Sidan eg ikkje tok sjansen på å gå med mobilen i regnjakkelommen, eg har nemleg øydelagd mobilar før på den måten, måtte eg lokka Leif til å fotografera og lasta over til meg. Her er beviset på vår lokale dugnadsång… Det får ikkje hjelpa at eg ser halvblind ut fordi brillene dogga slik at eg ikkje kunne ha dei på, eller at me ser generelt litt halvgale ut. Her er me altså, sunne aktive sundagsnordmenn som ikkje let seg stoppa av litt regn, og paraplyen er i det minste fin. Som de kan sjå av biletet over, så var det ganske fint ute og med fargar som vart vaska reine av generøse mengdar vatn.

Etter halvannan time med regntøy og paraply måtte me bare koma oss heim i hus for då var til og med kleda under regnkleda våte. Sidan dagen endå var ung kjørde eg ein øvetur med Odd Christian. Det er alltid kjempekoseleg å få litt tid aleine med han. Me kjørde nedom Madland- havn og fotograferte litt, før han blei med heim til middag.

Den siste veka har eg opplevd noko som må forklarast nærmast som eit psykologisk fenomen: To gonger har eg blitt sitjane klistra til TV-skjermen for å sjå Magnus Karlsen spela VM-sjakk. Eg er ikkje interessert i sjakk, eg kan ikkje ein gong reglane, eg har bare ei svak oppfatning av reglane for flytting av dei ulike brikkene, og veit at det gjeld å ta motstandaren sin konge. Eg har snautt nok spelt noko som liknar på eit parti sjakk i heile mitt liv. Spelet kan ikkje påståst å vera spesielt intenst eller fengande i seg sjølv. Det seier meg at om innpakninga og formidlinga held mål og kanskje kan blandast med ein liten porsjon nasjonalisme, så kan nesten kva som helst fenga kven som helst…

Og nå kjem eg på at eg lovte i går å dela nokre av svanebileta til Leif. Her kjem eit par av dei. Dei er verkeleg fine!

Nå vil eg bruka resten av sundagen til noko minst like lystbetont og kreativt som å skriva blogg. Eg har mange tankar om slikt eg kunne ha lyst til å skriva her, men det får bli ein annan dag, så vil du vera med så heng på…

Heidi