Mor- og dotter-språket

Eg har store mengder halvferdige dikt liggjande. Eg håpar det skal bli ei ny diktsamling, kanskje til hausten. I dag byr eg på eit av dei. Det er sikkert fleire enn meg som erfarer at om ein snakkar med mor si eller dotter si i telefonen, så tek det ca fire ord før ein veit mykje om korleis den andre parten har det bare gjennom å intuitivt analysera lyden av stemmen. Eg har ei mor, to døtrer og enn så lenge til og med ei bestemor eg kan kommunisera med på denne både vanskelege og fine måten. Og forresten, det fungerer mellom systrer og…

Me snakkar mor- og dotter-språket

Halvparten av orda

er ikkje ord lenger

bare reine impulsar

langs nervebanane,

inne i blodårene,

i ein underklang i stemmen,

i eit uskrive komma,

i ein parentes ingen andre kan sjå,

i dette ordlause kaoset

utan punktum og kolon,

som minst må vera ei oppgåve

for større lingvistar enn oss sjølve.

Men me står her

med øyra opne,

med auga på stilk,

med døra på gløtt.

og mobilen på lydlaust

Me senkar gardane,

tek silkehanskane av og på,

opnar og lukkar glidelåsane

i dunjakkar og anorakkar,

medan me veit betre enn noko

at minst to hjarte bankar

vemodsømt og hjelpelaust kvar for seg

og at det kan gjera merkeleg vondt

å skjøna så mange språk.

Om alt det andre skulle svikta,

har me alltid huda og minnene,

dei kan me pakka oss inn i

som gode varme ullteppa

frå den gongen

me framleis

hang fast i kvarandre.

Nå hender det at

me  må ty til blomar

til lette nynnande dagar

i januar og juni

eller til den klare blå fargen

i mellomromma mellom orda.

Heidi