Seinsommar

Det er så utruleg vakkert ute på denne tida av året. I kveld har me vore ute og gått tur i området rundt Hå gamle prestegard. Lyssetjinga var heilt magisk. Byggåkrane gulnar mot mørkblå kveldshimmel. Humlene surrar i markblomane, og laksen hoppar tett og høgt i elva og dett ned att i flate plask. For ein gongs skuld var det heilt vindsstille og nesten sommarvarmt klokka ni om kvelden.

Eg byr på eit par dikt i dag og frå ei diktsamling som framleis er utan namn.

AV APRIKOS OG LAKRIS

Orda skal fylla hjarta våre

og bu i munnane våre

dei skal bera med seg

som ei kribling av noko større,

slag av sommarfuglvenger

den fjørlette kjensla av spindelvev,

lydane av barneføter på golvet,

varmen av barnekinn

pusten frå dei som gjekk frå oss.

Orda skal smaka av aprikos

og lakris

av sommareple og rabarbra.

Rause skal me la dei bu mellom oss,

me skal kjenna dei att

og røra dei med ettertanke.

Me skal ta maskene av og på,

me skal smila til kvarandre

medan melodiane gøymer seg

eller kjem og går.

Slik er det å vera levande,

slik det er å pusta livet ut og inn

medan det klør oss i halsen

og kanskje til og med på ryggen.

Framleis er tida der

for å binda kransar

med lilla og gule blomar

og leggja dei i håret på dei levande.

Det er alltid noko som dirrar,

kanskje det bare er livet

Det er tida for morellar og mørk sjokolade

det er tida for lyse kveldar

og tida for mørke netter.

Det er tida for å finna einannan att.

Heidi