Brev frå ein middels vellukka trimmar…

Med eit humoristisk skråblikk, og med dårleg skjult beundring for alle flinke trimmarar, så tek eg med denne teksten og.
Visst lar eg meg inspirera, og visst går og syklar eg turar med stor glede, men det monnar liksom litt lite når folk susar forbi på tredje runden sin med pulsklokke og kondomdress…
Dersom nokon hadde trent så hardt i barndomen min som «nesten alle» gjer nå, så hadde dei blitt sett på som merkelege fanatikarar.
Det må jo bety at me er inne i ei veldig sunn «helsa- først- av- alt-periode.» Eg håpar at det og kan trekkja oss middelmådige trimmarar opp på eit bort i mot akseptabelt aktivitetsnivå og.
Dette seier eg heilhjarta og utan snev av ironi. Samtidig oppfordrar eg oss alle til ikkje å gløyma å pusta og drøyma…

TRÆ DRAUMANE PÅ LANGE STRÅ

I mor si tid

fantes husmortrimmen.

Ein gong i veka,

så var du salig.

Det er hardare for oss

som bør vera klare på tredemølla

før dagen har demra

og jogga med pulsklokke

før og etter daglege yogatimar.

Det er blitt lett

å ikkje hugsa

å ikkje gløyma å pusta.

Livet veit å setja fart,

anna er det ikkje snakk om

så det er best å setja bokstavane

på rett plass i det store alfabetet
Det er best å hugsa

å træ draumane på lange strå

før dei forsvinn .

Ein kan få bruk for dei.

Heidi

(Og nå burde eg kanskje heller konsentrera meg om å få ferdig denne diktsamlinga slik at eg kan koma meg ut på trimturen min.)

Heidi