Levande livet

Det har vore ein intens og levande dag. Først var det skuledag med fotballturnering og øving til den store forestillinga komande tysdag. Så vart det etterkvart å sykla vidare til veldig koseleg sommarlunsj heime hos Fiona i lag med trivelege kolleger heime hos Fiona. Ingenting er så fint som å vera i lag med gilde folk og eta god mat saman når ein er trøytt. Nå skal det smaka godt med ei helg med mange timar som kan disponerast etter lyst og behov…

I dag har eg lyst til å sitera Katarina av Sienna, via boka » Alle dager» av Knut Grønvik:

«Når vi erkjenner livet som en gave, og at det som holder oss i gang, simpelthen er det vi mottar, da frigjøres vi fra den uutholdelige byrden det er å måtte leke at vi er Gud.»

Det er kanskje ikkje eit sitat som har sin opplagte plass i akkurat dette innlegget, men det er noko eg har tenkt på etter at eg las det for eit par dagar sidan, og eg har tenkt på at eg vil dela det, for for meg kjennest det frigjerande og rett å slå fast: Livet er ein gave, og eg er ikkje Gud. Eg treng ikkje ta hovedansvaret, eg kan vera med og bidra med det eg har fått av gåver og saman med alle dei andre prøva å gjera verda til ein betre plass.

Eg veit ikkje om dette gir meining i like stor grad for dei som les det her som for meg, men for meg vart det ein setning eg vil ta med meg vidare.

Heidi