Den travlaste tida

Det er juni. Naturen pustar ro og overskot, samtidig som lærarlivet koker desse siste vekene før skuleferien. Eg har hovudet fullt av forestillingar, elevmapper, underskrifter, evalueringer, boklanseringer, ryddeprosjekt og flytteprosjekt. Nytt klasserom, grupperom og arbeidsrom. Eg vurderer kor stor del av flyttelasset som burde eller kunne kastast… Eg stiller min eigen diagnose: forandringsvegring. Eg sørger over å måtte sleppa taket og sparer på alt for mykje.

Eg trur eg kanskje er den einaste læraren som sparer på lærarkalendarar og planleggingsbøker. Der inne står jo livet mitt… Dersom eg blar i dei kan eg kanskje gjenkalla 15. september 2011… Eg sørgjer litt kvar gong ein elev sluttar på skapande skriving, og prøver å oppdra meg sjølv til å takka for lånet og takka for fylgjet i staden.

Det vart til og med litt tomt etter rumpetrolla og småfroskane me slapp ut i går. Det var stor stas at dei faktisk vart småfroskar, men me opplevde ar den eine etter den andre frosken døydde. Enten skuldast det at dei ikkje kunne leva på akvariefiskfor, eller at me ikkje klarte å laga ein god nok biotop med både symjeplass og fastland.

Eit spennande prosjekt var det i alle fall, og som ei mor sa, me erfarte å låna av naturen og levera tilbake att.

Dagens hyggelegaste overrasking var at Halvard plutseleg kom heim. Han hadde funne tid til å ta ei lita veke heime mellom studier og jobb i Oslo. Eg vart litt stolt i dag då eg fekk vita at kortfilmen Halvard har regissert og skrive manus til i vår, var ein av fire kortfilmar som vart vist på ein filmfestival i Oslo i går. Her er eit bilete Sunniva har tatt av då Halvard vart intervjua på festivalen:

Halvard er karen lengst til høgre. Det som gjer det ekstra surrealistisk for meg, er at Sunniva er med i filmen som ein av to skodespelarar. Du ser henne til venstre på lerretet over panelet. Eg ynskjer minsteguten min mykje lukka til med draumen om å få regissera film. Det er nok ikkje det lettaste området å lukkast  på, men det er kjekt å sjå at han faktisk får til ting. Pågangsmotet er det lite å seia på… Eg kryssar fingrane for han og for livskrafta og kreativiteten.

Heidi