1. sundagen i advent

Me tenner første lyset i adventkransen vår
for kjærleik håp og varme, det treng me nå i år.
Eit lys for alt som gløder,
i natta stor og svart,
eit lys for kloke tankar,
og for livet slik det vart.

***

Er det nokon gong me treng lys og varme så er det i år. Eg har derfor tenkt å rista eit lite vers for korona-advent ut av ermet kvar sundag framover. Litt upolert blir det vel, akkurat som livet er akkurat nå. Hmmm, om ein skal lesa det med jærsk intonasjon så rimet vel strengt tatt ikkje svart på vart i betydning blei. Ein variant kunne vera:

… eit lys for alt som gløder i natta stor og svart,
eit lys for kloke tankar
og for livet – skjørt og vart.

Sånn går det for seg når hjernen kvernar på noko som kan bli eit dikt. Kanskje eg har ein meir polert variant i kveld…

***

Sjølv om eg må vera mellom dei høgst priviligerte i denne pandemien, fri utgang, nesten vanleg jobbsituasjon og fri tilgang til barnebarn og nærbuande barn, så håpar eg at dette blir den siste jula med covid 19 som riset bak speilet. Eg kjenner at ein eller annan mental muskel eg ikkje visste at eg hadde er lei av å vera redd for å smitta nokon, lei av å vera redd for å bli smitta, lei av å tenkja på alle dei som verkeleg lid under dette, og lei av at ein nesten har litt dårleg samvit dei gongene ein vågar å omgåst folk. Eg beundrar stort alle som har vore nesten isolerte sidan mars, i forhold til dei er eg bare så vidt berørt av dette.

Her i huset går me inn i adventstida med ein liten overnattingsgjest. Då begynner gjerne dagen klokka kvart over seks, det vil seia at ein kan få usedvanleg mykje ut av han. Før klokka til kan ein for eksempel ha rukke å eta havregrøt, leika med duplo, sett på fantorangen, leika barnedåp med dokker og kosedyr, teikna med tusj på lerret og å ha bakt peparkaker med morfar.

Då eg bevilga meg ein dusj, banka det kontant på døra. «Mommor, kæ jær du?» «Voffor har du låst dørå?» Med nydusja hår låser eg opp og innrømmer at eg låste fordi eg liker ganske godt å dusja heilt aleine. Svaret kjem saman med eit stort smil: «Men mommor, dæ va jo bara mæg, dæ va ikke ulven! «
Og det måtte eg jo innrømma at eg i grunnen var glad for…

Nå er gullungen på leikeplassen med morfar, huset lukter nydeleg av nysteikta peparkaker av deig kjøpt på Ikea. Stova ser ut som ein barnehage. Det er fint slik. God sundag i advent til alle som les. La oss samla lys og varme og dela ut på alle måtar me framleis har lov til å gjera det .

Heidi