Røra ved dagane før dei forsvinn.

Dagane her i Spania går ubegripeleg fort. Eg prøver å halda dei fast. Det er godt å vera her. I morgon blir det den siste heile dagen her på Solgården før me reiser heim att på tysdag. I ettermiddag har eg bada i bassenget, solt meg og lese ei bok.

Nå er det tidleg kveld. Klokka er halv ni. Sunniva og Irene sit på bassengkanten med shorts og blusar og nakne brune bein, medan ein gjeng gutar plaskar rundt i vatnet og sprutar på dei. Frå Villajoyosa høyrest det dempa kanondrønn eller noko slikt. Dei feirar framleis sigeren over maurarane for åttehundre år sidan…

I dag var alle i leiargruppa inviterte til lunsj på ein liten familierestaurant oppe i fjella ein stad. Veggene var dekka med pyntehandkle frå forskjellige plassar i verda, og i taket hang det gardiner. Me sat rundt eit langbord og fekk mane rettar, kvitløksbrød, salat med tunfisk og oliven, heimelaga pølser og ein slags potetgrateng. Alt dette var ein slags forrettar.

Før kjøtet skulle serverast ålte eg meg mellom stolane i lokalet for å ta ein tur på toalettet. Eg kjende på den flisebelagde skapdøraktige toalettdøra og konstaterte at nokon var der inne. Så venta og venta og venta eg. Kanskje eg venta i femten minutt, kanskje i tjue. Eg tenkte at personen der inne måtte vera sjuk. Eg bestemte meg for å benytta herretoalettet, sjølv om det var tydeleg merka både med bokstavar og bilete av ein mann. Før eg gjekk dit kjende eg ein siste desperate gong på den rette dodøra. Ho gjekk opp … Eg hadde bare brukt feil opneteknikk…

Då eg kom inn att var kjøtfata så godt som tome. Bare fatet med kaninkjøt var det litt att på, og fire halve grilla paprikaer. Etterpå var det dessert. Torhild prøvde å spårja om me kunne få inn dessert og kaffi samtidig. Det bekrefta dei at me kunne, men dei hadde nok ikkje forstått problemstillinga heilt. Eg trur at her i landet er det einaste naturlege å drikka kaffi etter at alt etande er fortært. Derimot blir det servert bittesmå glas med noko portvinsliknande til desserten.

Det var ei fin gudsteneste i føremiddag med temaet: Vil også dere forlate meg. Eg skulle ha ei tekstdramatisering med ungane i Solklubben. Eg lurte på korleis det ville gå, for dei yngste er bare fire år, men det gjekk kjempefint. Eg må stoppa her for å springa heim og ta av badedrakta til fordel for noko litt meir anstendig før me prøver å nå kvart over nibussen til byen.

Heidi