Nyssgjerrig på livet

På Time Square i sommar.

Heldigvis så er eg framleis barnsleg forviten på livet og på andre menneske. I helga fekk eg prøvd meg på noko nytt. Eg reiste heilt til Ål i Hallingdal for å halda «foredrag» i kyrkjeakademiet. Eg skulle presentera dikta mine, salmane mine og det å omsetja salmar frå andre språk. I tillegg skulle eg fortelja eit par historiar. Heldigvis fekk eg hekta med meg Torun som lova å syngja eit par av tekstane mine. Det var trygt å ha nokon å dela med. I tillegg var det ein stødig pianist der som skulle spela til dei tre salmane som skulle brukast som allsongar.

Innebakt i dette oppdraget var at eg først reiste med tog og buss til Røyse til Torun og Torbjørn, og etter lang dags ferd etter å ha jobba fram til lunsj vart eg henta på busshaldeplassen av Torun. Heime hos dei venta det eit varmt peisbål, deilig middag og varm te. Så sat me i sofaen med beina på peiskanten og lo til me nesten mista pusten. Det er ikkje mange eg ler så mykje saman med som Torun og Torbjørn. Eg vart sett tretti år tilbake i tid til den perioden me nesten hang saman i Kristiansand. Neste dag var det reinskriving av notatene mine på kjøkkenet på Røyse medan Torun song og spelte fløyte og gitar.  Når føremiddagen vart til litt utpå dagen sette me oss i bilen og kjørde oppover Hallingdal med innlagt pause og pizza heime hos Ragnhild, ei venninne av Torun. Ho budde i eit raudt hus med gule vindaugskarmar og mykje sjel.

Det vart ein smule skummelt då  me ankom kulturhuset i Ål og fekk ein stor skodespelargarderobe til å skifta klede i og leggja scenesminke. I Rolf Nesch- salen, med mange fantastiske litografiar og materialbilete på veggene var det sett fram talarstol og vannglas. Når eg var vel i gang var det bare kjekt, og timen eg hadde til disposisjon gjekk fortare enn eg hadde kunna forestilla meg.

Etterpå var helga rein nyting med kveldsmat på kafé Fryd og fantastiske dagar hos Mildrid og Birger på Torpo saman med Astrid og Torun. Me fekk med oss både kunstutstilling og ein tur på høgfjellet. På sundagen kjørte Torun meg heilt til toget, og før eg fann setet mitt hos NSB hadde me tid til ein kopp kaffi og litt lunsj på ein benk utanfor stasjonen. I kveld har eg fått i veg eit bestillingsverk av ein song som eg håpar mottakaren blir fornøgd med i tillegg til å baka to banankaker av nokre overmogne bananar me hadde liggjande. Nå er det bare tre arbeidsveker før eg set meg på toget att for å dra på kunstformidlingsseminar torsdag og fredag og besøkja Eva Mari og svigerfar i helga. Eg har ikkje noko i mot livet som farande fant bare eg landar heime hos meg sjølv til slutt. Living la vida loca…

Heidi