Idunn sine eple

Saman med døtrene mine

Det er ikkje bare bare å ha sjansen til å setja inn bilete i bloggen. Eg har nå brukt ein time på å leita fram og tilbake i bileta etter eit bilete eg veit ligg der, utan å finna det. Eg er sta og gir ikkje opp så lett, men akkurat dette hadde eg i grunnen ikkje tid til. For å fylgja opp dei siste to innlegga så tenkte eg å fortelja at eg dei siste dagane har øvd inn den norrønne myta om Idunn og epla hennar. Eg skal fortelja denne på biblioteket og i fleire klassar. Idunn har eple som gir dei som et av dei evig ungdom, og ho har gløymt kor dei veks hen. Nå må ho passa godt på dei slik at ho kan sikra gudane evig ungdom og evig liv. Jotnane er på jakt etter desse epla, og det er nok best ho verner dei for menneska og, for er det noko menneske er på jakt etter så må det vel vera evig ungdom.

Denne urgamle historia skulle vel tyda på at jakta på evig ungdom ikkje er noko som bare høyrer vår generasjon til… Det er ei sorg at livet er forgjengeleg, og ein kunst å bu i livet minutt for minutt og ikkje la fortida eller framtida fortrenga det livet som finst akkurat her og nå.

Ute silar haustregnet og eg kom til å tenkja på ein av tekstane frå Iona, skrive av John Bell og Graham Maule som eg omsette for boka «Sanger fra vest» for tolv år sidan. Her er dei to siste versa og refrenget.

*

Du bror mann og syster kvinne

fødd av støv og kjærleik,

symg for han som skapte deg

til liv i Herrens nærleik
.

*

Dans og syng, du Guds jord,

nådig vil han røra ved deg,

kjærleg er han deg nær,

han har planar med deg.

*

Kyss av liv og streif av død,

ein ufullkomen lagnad,

krybbe, morsliv, kross og grav

alt syng om Herrens fagnad.

*

Dans og syng, du Guds jord,

nådig vil han røra ved deg,

kjærleg er han deg nær,

han har planar med deg.

Heidi