Juni månad- som eit dikt og ein salme

Juni månad er snart til endes. Det har vore ein sterk månad som best kan samanliknast med eit dikt eller ein salme, innhaldsmetta og full av levd liv.

Dei første tre vekene var prega av avrunding og avslutning. Det er vemodig, sterkt og fint å senda ein gjeng sjuandeklassingar ut i det store livet. Denne gongen var det ekstra spesielt etter ein lang periode med heimeskule og med koronarestriksjonar som gjorde at ikkje alt kunne bli som tradisjonane tilseier. Heldigvis var den siste veka full av sommar av det slaget me ikkje kan rekna med i juni. Me kunne bruka stort sett heile veka utandørs, og hadde nesten daglege turar på sykkel og til fots. Ingenting kunne vore betre etter ein rar etterjulsvinter og veker ned låge temperaturar og iskald vind enn det å vera ute i sola, bada, grilla og kosa oss saman. Elevane fekk og ei veldig fin avslutning utandørs på stadion som kunne gjennomførast takka vera kreative og energiske foreldre som var ansvarlege for festen.

Ved slutten av eit skuleår er normalt sett både lærarar og elevar ganske slitne. Avslutningsvekene med sjuande klasse er ein slags sorgprosess. Etter mange år i lag med elevane, for min del heile sju, har me rukke å bli utruleg glade i dei. Me har sett dei fella melketennene, læra å lesa, skyta i veret og forandra seg langsamt frå seksåringar til tenåringar. Nå skal dei vidare utan oss. Heldigvis får me sjansen til å vera med på ei trygg overlevering med god informasjonsflyt til ungdomsskulen. Dei klarer heilt sikkert å ta i mot dei på ein god måte.

Det fine med å jobba på same staden som ein bur er at eg heilt sikkert kjem til å møta dei i framtida, og når me er ute av koronaskuggane har me utsikter til både ein klem på gata og oppdatering om liva deira. Me har fått sjansen til å vera med og gjera dei flygedyktige, og me kryssar fingrar og tær for at dei alle saman går vidare med rak rygg og sunn og positiv tru på seg sjølv. Eg håpar dei har lært noko om å ta vare på seg sjølv og ikkje minst andre menneske. På skulen har me ein fin visjon om å gje elevane lyst på livet og evne til å meistra det. Dersom me har lukkast i dette er det ikkje lite.

Den første ferieveka vart heilt fin med det same fantastiske sommarveret som veka før. Me har hatt Sunniva og Halvard på ferie heime og sett ganske mykje til dei barna som bur her og. Det har vore så fint å vera i lag. Det har blitt tid til gode samtalar, brettspel, jentetur til byen, kafebesøk, jordbær og vaflar ute i sola og til og med bading i sjøen. Det sosiale livet har og opna seg opp med fleire besøk av venner både inne i huset og i utestova. Hengekøya på terrassen har vore i flittig bruk, og barnebarnet har me sett mykje til. Ho gleder seg spent til å bli storesøster i overgangen august/ september.

På jonsokdagen fekk eg og Leif med oss ei pilgrimsvandring langs havet frå Obrestad hamn til steinkrossen på Njærheim. Me gjekk i nydeleg sol og varm vind gjennom eit landskap som er så vakkert at eg alltid lengtar etter å vera akkurat der.

På laurdagskvelden kulminerte varmen i eit skikkeleg torever med enorme mengder regn. Etterpå sokk temperaturen med 10-15 grader og nå er me tilbake på heilårstemperaturen på desse kantar, tolv varmegrader. Den temperaturen dukkar ofte opp både på 17.mai, i påskeferien, på julaften og på jonsokkvelden, så den er me vane med. Foreløpig har temperaturfallet vore svalt, friskt og deilig etter ein lang varmeperiode. Langtidsvarselet melder om meir av denne vertypen, men me håpar at sommaren kjem tilbake til oss.

Nå har me nokre dagar med litt rydding og ordning av ting som ordnast må og skal. På onsdag set me oss i den nye og oppdaterte el-bilen med tre gonger så lang rekkevidde som den forrige og så reiser me på Norgesferie. Det skal bli fint, sjølv om dei ikkje kan lova oss sol og varme på turen. Eg reknar med å skriva om reisa etterkvart. Eg liker veldig godt å leika reiseskildringsjournalist, og gler meg til å ha litt av kvart å skriva heim om.

Heidi