Det var så mykje eg skulle ha skrive,

men nå har klokka sprunge forbi midnatt allereie, og svevnen var det viss eg burde oppsøka om eg hadde vore eit fornuftig menneske. Eg har skrive dikt og lese teologi. Eg sit her på loftet mitt med bare armar og frys, for nå er det sein og kjøleg septemberkveld. Regnet trommar som kasta ut i bøtter over takvinduet. På føtene har eg trekt grå raggsokkar til innebruk, sjølv om eg har gått barføtt i sommarsko til og med dagen i dag. I morgon er det truleg sesongen for strømper. På kjøkkenbenken har eg plommer og avokado, og baderomet rakk eg aldri å rydda.

Katten som har adoptert oss, har fått matskål og halsband. Viss ingen kontaktar oss nå om lappen om funnen kattunge, reknar me henne som vår. Ho er ca ti veker gammal, blågrå med lette abyssinar-trekk og ser så
fornem ut at me har gitt henne namnet Cleopatra, bare sånn i tilfelle ho blir verande hos oss, liksom… Av same grunn har ho fått kattedo og leiker med bjeller og trekuler, bare sånn i tilfelle…

I helga var eg på Oslo. På toget las eg “Vinterbarn” av Dea Trier Mørk. Eg las boka for første gong då eg var sytten, for andre gong på barselavdelinga for nitten år sidan, og for tredje gong nå når eg har store barn. Eg har lese ho forskjellig kvar gong, eg elskar denne boka og dei fine grafiske trykka i ho.

I Oslo var det valkamp og nydeleg haustsol. Eg var på evalueringsmøte i Kirkens bymisjon, der me åt indisk lammegryte frå ein lokal restaurant og snakka om festivalen i sommar. Elles så susa eg rundt med Eva Mari og leika fnisete tenåringsjente. D
et kjendest vidunderleg.

Vel heime etter åtte timars togtur, tok Odd Christian i mot meg på stasjonen. Han hadde den første frihelga frå folkehøgskulen. Eg la merke til kor stor og vaksen han var blitt. Han vart ein vakker vaksen mann utan at eg la merke til det medan det skjedde. Først etter tre veker vekke frå einannan, ser eg til fulle at den vesle guten min ikkje er nokon liten gutt lenger. Han viste meg digitale bilete frå folkehøgskulen, og fortalde om kor godt han likte seg der.

På fredag skal eg halda eit lite foredrag om forteljingane i det gamle testamentet. På lørdag skal eg på russefest og feira at det er tjuefem år sidan me tok eksamen artium. I heile mitt liv har eg trudd at det er gamle folk som går på tjuefemårs- jubileum… Det skal bli ei selsom oppleving.
Eigentleg skulle eg hatt eit par nye sko til då, men korleis skal eg i så fall rekka det?

I dag skulle elevane i småskulen plukka poteter på ein gard i nærleiken i øsande regn. Eg må innrømma at det ikkje frista så veldig. Mot formodning kunne eg likevel ikkje vera, med fordi den eine eleven min hadde hatt så mange epileptiske anfall det siste døgnet at han måtte ta det med ro. Dei som reiste hadde det fint trass i veret, og stolte kom barna heim med store posar skitne sølete poteter som dei skulle ta med heim. Måtte ungane få oppleva at nokon blir glade for å få ein pose skitne våte poteter heim til kjøkkenet.

Augneloka mine er tunge, eg må koma meg i seng. Dette vart ein litt springande “Klar for senga for lenge sidan-tekst”. Eg kjem sterkare tilbake med nye haustrefleksjoner…

Heidi