På plass.

Sånn nokonlunde i alle fall. Det gjorde godt å ha lørdagen fri. Me vandra planlaust rundt i sentrumsgatene i sommarsol, med eit skarpt drag av haust, og såg på begynnande valkamp, gatemusikantar og tresko med påtrykte lam frå birkenstock.

Musikken tona frå gatemusikantar og butikkar: Living la vida loca, O la paloma blanca, The bananaboatsong og Billy Brown, you are a victim of your time. Me åt mongolsk mat på ein liten restaurant og drakk te med svigermor og svigerfar.

Sundagen var ein lang og roleg togtur, denne gongen i rett kjøreretning med liturgikompendium, bunadsbroderi og ei indisk bok. Så bar det rett opp frå perrongen til intensiv planlegging av første skuledag.

Og sidan då har tida gått i eitt med oppstart av skule og kulturskule, tusen små tannhjul som skal på plass, og som helst skal gripa inn i einannan til rett tid. Innimellom har eg teke i mot gode klemmar, lese elevloggar, delt ut bøker og sett standardar. Etter to døgn i sentrifugen landa eg i ettermiddag på ein uterestaurant i haustsol i lag med Jan Ivar for å legga ein slags årsplan for teatergruppene våre.

Og ja, eg trur eg har landa med beina på jorda etter noko som er eit av dei mest krevande akrobatnummera i årshjulet vårt: Oppstart av eit nytt skuleår.

Heidi