Luke 21 -2016

I dag er det fire år sidan den dagen mange hadde frykta i årevis fordi Maya-indianaren sin eldgamle kalendar slutta med den datoen. Sjølv trur eg jo eigentleg ikkje på slike spådomar, men heilt uanfekta var eg ikkje… At datoen skulle visa seg å falla saman med svigerfar si gravferd, var ein av dei lunefulle tilfeldigheitane som oppstår i alle sine liv av og til. Då eg gjorde klar for feiringa av femtiårsdagen min, så viste det seg at det var ein dommedagsspådom over den dagen og, men det er ein annan historie.

Dagen med det enorme snøfallet, Luciadagen 2012, var den dagen me mista svigerfar.Det var og eit merkeleg samanfall av to veldig spesielle hendingar. I dag fekk eg lyst til å legga inn i kalendaren noko har skrive om den dagen, som og er dagen for vintersolverv.

21.12.12

Du vart gravlagd
den dagen verda
var spådd å gå under.

Same dagen
som dei dramatisk sterkt truande
verda over, telde livet,
la dei loket på kista
der du låg i ei av flannelsskjortene dine,
dei du hadde bunkevis av i skapet,
med ein kvit silkeduk over ansiktet.

Tidspunktet for jordas undergang
fall saman med trompetsoloen
som forkynde at
slekt skal følge slekters gang
midt i Deilig er jorden.

Eg kikka forsiktig på klokka
og konstaterte
ein liten smule letta,
at slektene høgst sannsynleg
ville gå vidare,
bare utan deg.

Me stod tause
framme ved kista,
til me diskret var gjorde merksame
på at det snart kom nye sørgjande.

Saman gjekk me ut
til alt det kvite.
Det var skikkeleg glatt der ute.

Heidi