Amsterdam enn så lenge

To timar på overtid fekk me gå inn i flyet. Bare ein mann valde å sei at han ville flytta avreisa til i morgon. Inne på flyet fekk me vita at me framleis måtte vera tålmodige. Dei ville fly så snart dei fekk lov. Av fem rullebanesystem på Schiphol var fire stengde på grunn av stormen, fekk me vita? Betryggande?

Etter eit kvarter- tjue minutt sette me fart. Eg sat i midten med Leif ytterst og ein mann på alder med Ingrid og Odd Christian ved vindauget. Han fotograferte medan me letta, så sovna han med lange mørke augnevipper mot kinna. Eg trekte dei frå før av stive akslene mine så godt eg kunne inn til meg. Ein sit forferdeleg tett på små fly, og det er nesten noko unaturleg å sitja så tett inntil nokon ein ikkje kjenner og ikkje ein gong snakkar med…

Då me gjekk opp kjende eg at pulsen var på stressnivå, og tanken på kva dei gjer på eit så trongt fly om ein av passasjerane skulle få hjarteinfarkt, streifa meg.

På flyplassen las eg Dagbladet, og der var det ein artikkel om katastrofetankar. Dei sa at menneske som ganske ofte forestilde seg dei mest detaljerte skrekkscenarier hadde fantasi som var over gjennomsnittet… Det er det kanskje ei slags trøyst i… Fantasi kjem ofte vel med, men ikkje alltid…

Turen var roleg i forhold til fantasiane på førehand. Eg hadde sett for meg at me nærmast skulle bli slengde som filledokker ut og inn av turbulenshol. Først då me nærma oss, sa dei at det framleis bles svært kraftig på Schiphol, men at det var ein liten pause i dei verste vindrossene nå, slik at me som det første flyet i dag skulle få landa på ein av dei rullebanane dom hadde vore stengde… Beroligande?

Under innflyginga fekk me verkeleg kjenna på kreftene i vinden. Bak oss hadde me tre unge gutar frå Stavanger. » Akkurat nå e eg glae at eg ikkje har flyskrekk.» sa den eine. «Nå går eg snart til kirke!» sa den andre. Kva han hadde tenkt å gjera der fekk eg aldri vita… Då me landa trygt med hjula på bakken gjekk det eit lettelsens sukk gjennom seterekkjene, og for første gong opplevde eg at det braut ut spontan klapping for piloten. Eg høyrde og at han fekk mykje ros då han smilande stod i døra for å sjå oss vel av flyet.

På Schiphol var det fleire kansellerte fly enn avgangar på lystavlene. Nå ser det ut som om vårt fly kjem til å hå. Eg hadde ikkje takka nei til ei overnatting for å «liggja på vêret». Men som syster mi så klokt melder på SMS: i gen flygarar eller kabinpersonale er villige til å ofra livet for ein flytur mellom Amsterdam og Berlin…

Heidi