Peer, du lyver…

Eg ser at nå tek eg litt plass her, men eg er så godt i gang med å skriva at det får bli nokre setningar her likevel…

Eg let meg fascinera av Peer Gynt. Dei siste tre timane har eg sitte her og laga ein kort konsertversjon av stykket, for alle tiande-klasse-elevane i kulturskulen der eg jobbar. Det skal framførast allereie i mars, med orkestar, instrumentalgrupper, song, dans og teater.

Dei eldste skodespelarane våre skal få det travelt, for dei er jo frå før av i full gang med Jeppe på Bjerget. Dei fem tiandeklassingane våre får vera med på begge deler, og den einaste guten i tiande klasse får øva inn både Peer og Jeppe samtidig. To rollar som skodespelarar med atskillig meir erfaring enn han går og drøymar om å gjera ein gong. Me får bare håpar at han orkar det på toppen av å vera avgangselev på skulen.

Peer Gynt er mannen som surrar rundt, som sjarmerar alle kvinner, som alltid vik unna når noko blir krevd av han, og som alltid brukar store ord. Peer Gynt må vera ein av dei mest ryggeslause karakterane som nokon gong er skapte for ei hovedrolle.

Og Solveig sit heime og ventar, og tilgjev han alt til slutt.
“Du har jo vært her hele tiden Peer, i min tro, i mitt håp og i min kjærlighet.”

Slike heltar har me i nasjonalskattane våre. Det er då på ein måte… ganske ærleg…

Heidi