Snurr mine hjul…

Nå har eg jobba frå morgon til sein ettermiddag kvar dag i denne veka, men endå er eg ikkje klar til å ta i mot elevane på måndag. Det vil seia, eg trur eg er mentalt klar, men framleis har eg ikkje fått printa ut ark og planar, sortert bøker og ordna det nye klasseromet som eg vil ha det. Kanskje eg får gjort noko av det i morgon?
Eg er elles beredd til å bruka sundagskvelden og natta til måndag…

I morgon reiser eg nemleg med toget før planleggingsdagen er over. Eg skal til Oslo, og gler meg til det, sjølv om eg strengt tatt sånn omtrent ikkje har tid… På fredag skal eg møta ei gruppe som arbeider med nye liturgier for den norske kyrkja. Dei vil ha meg med som tekstforfattar. Eg skjelv litt for oppgåva, men me får ta det som det kjem. Det er slike utfordringar eg har vanskar med å seia nei til.

I dag har det vore kurs mesteparten av dagen. Det var eit kjempefint kurs om klasseleiing. Og medan me stod utanfor lokalet kom ein av elevane mine syklande forbi. Eg fekk stole meg ein klem, stroke han over håret og høyrt at han var blitt storebror i sommar! Og eg stod der og tenkte at, jo,- visst gler eg meg til å sjå dei att alle i saman.

Nå skal eg pakka kofferten og ordna litt nede. Eg kom ikkje i mål med rydding til min eigen deadline, så me går og snublar i kassar og korger… Men pyttsan, det ordnar seg nok…

Flaggermusa med spjæra veng ser mirakuløst nok ut til å vera meir livskraftig enn eg hadde trudd… Nå heng ho etter føtene på ein blyant inne i ei skoøskje på Halvard sitt rom. Ho er blitt mata med honning og vatn og insekt og frukt, og ser rett og slett mykje friskare ut. Om ei såra flaggermus har livets rett er sjølvsagt eit godt spørsmål, men framleis klamrar ho seg fast…

Og i onkel sin hage er det tusen millionar plommer eller noko slikt. Dessverre har mange blese ned, så me vassa i nedfallsplommer då me var der for å forsyna oss.

Heidi