Det er alltid noko å vera redd for…

…sars, fugleinfluensa – og nå svineinfluensa. I trua på vår eigen sjølvskrivne rett til liv og helse, blir me jamnleg skremt livet av med krigstypar i avisene om dødsbakterier og dødsvirus…

Kanskje eg burde føla meg uroleg med Ingrid i USA? I sist veke var ho til og med på dagstur til Mexico. Ho rakk å rapportera begeistra om ein fantastisk dag før pandemiryktene nådde fedrelandet… Sidan folkehøgskulen reiste med eigne minibussar og truleg hadde relativt lite med den mexicanske lokalbefolkninga å gjera, går eg ut frå at faren for å få ein takstein i hovudet er større enn faren for å bli slått til bakken med svineinfluensa…

Men at eg i det heile tatt skriv dette, må jo tyda på at heilt upåverkeleg av rykter om verdas moglege undergang er eg ikkje… Men eg undrar meg av og til over kor godt det slår an i pressen med saftige rykter om at svartedauden er på veg tilbake. Kanskje er det nettopp på grunn av det at me lever så beskytta at me gløymer å hugsa på at me faktisk er dødelege. Som ein filosof uttrykte det: Den dagen me blir fødde er me gamle nok til å døy… Eg får seia som sambygdingane mine angjeveleg skal ha sagt for femti år sidan om at Jesus gjorde vatn til vin: Me vett dæ, men me liga dæ ikkje…

Men langt meir jordnær enn dette har dagen hovudsakleg vore. Det vart ein sein kveld over tastaturet i går. I dag skulle eg bruka fritimen min til å begynna på manuskriptet mitt, som eg skal presentera i morgon. Då vart eg så utruleg søvnig. Samstundes kjende eg ei uimotståeleg dragning mot nokre småsjokoladar som låg i ein pose på pulten min etter eit påskeegg elevane fekk leita etter i skogen rett før påske…

Eg skjøna at eg trong eit miljøskifte, og tok sykkelen for å få luft og andre impulsar. Medan eg sykla til butikken, kom regnet. Eg fekk meg ein kalddusj sidan eg hadde vore optimistisk nok til ikkje å ta på ytterjakke. Det hjalp på trøyttleiken. I butikken kjøpte eg jordbær og atkinsbar og vatn med sitronsmak… Etterpå klarte eg å koma i gang med skrivinga.

Torhild har vore her i kveld og øvd med Sunniva på “God bless the child”. Det var kjekt å høyra på. Etterpå hadde me ein veldig nyttig diskusjon om manuset mitt. God bless my friends… – and enemies…

Heidi