Summen av liva våre.

Eg har nettopp avslutta ei bortimot magisk lesaroppleving etter å ha brukt morgonen til å lesa ferdig “The Sum of Our Lives”, av Isabel Allende. Eg hadde desperat behov for reiselektyre på flyplassen i Alicante, og klarte å skyta blink då eg skulle plukka i det relativt sparsommelege utvalet av engelskspråklege bøker.

Isabel Allende har skrive ein slags sjølvbiografi stila til dottera Paula som døydde av Porphyria, kva nå det måtte vera på norsk, for om lag tjue år sidan. Ho ville fortelja dottera alt som hadde skjedd sidan dei måtte skilja lag.

I boka skjer det noko magisk. Vanlege kvardagshendingar og vanleg levd liv blir løfta opp til å bli noko heilt spesielt, bortimot heilag for å strekka det langt.
Nå kan ein sjølvsagt innvenda “Vanleg og vanleg liv…” Er livet til Isabel Allende eit vanleg liv. Då blir sjølvsagt motspørsmålet; kven har eit vanleg liv då? Ikkje eg i alle fall, og heilt sikkert ikkje du heller. Kva ville skje med oss dersom me vart litt flinkare til å sjå magien i såkalla vanlege dagar?

I går kom Sunniva heim frå leir, så trøytt som bare det. Vilde kom og, og somna straks på sofaen i stova. Ho hadde nemleg ikkje kasta vekk leiren til å sova. Sunniva prøvde å rista såpass liv i henne at ho skulle få i seg eit par varme ostesmørbrød, men lukkast ikkje heilt. Etter ein ettermiddag i tilnærma koma på sofaen vår, vart Vilde henta av far sin. Ho måtte heim for å gjera seg klar til treningsleir i Danmark. Ingen kan beskylda jentene våre for å ha kasta bort ferien på å gjera ingenting.

Eg vart send ut for å kjøpa lørdagsgodt. Bestillinga frå Halvard gjekk ut på at det burde innehalda mest mogleg e-stoffer… Halvard havna på romet sitt med nokre sære filmgreier, medan Sunniva og eg vart inviterte ein etasje ned for å sjå film i leilegheita til Ingrid. Der låg me på to sofaar og knaska epler med godteskåla framfor oss på bordet og såg film, medan me prøvde å halda oss vakne.

Det er merkeleg at desse langbeinte, lyshåra unge damene er dei to små jentene mine. Sunniva måtte takka for seg før filmen var slutt fordi ho bare sovna. Eg fekk med meg handlinga fordi Ingrid var snill og oppdaterte meg når eg duppa av. Klokka elleve ringde Oddvar og spurde om eg ville ha aure. Han brukte lørdagskvelden på å dra aleine ut å fiska.

Og det ville eg. Eg har eit mest litt sentimentalt forhold til steikt aure. Då eg var barn og me var hos farmor og farfar om sommaren, rodde me ut på vatnet og fiska aure med oterfjøl. Sjøauren var heilt rosa i kjøtet akkurat som laks. Då me kom heim vende me han i mjøl med mykje salt og pepar i, og steikte han på steikepanna til sein kveldsmat. Steikeskorpa knaste mellom tennene.

Det er sundag, og eg skal prøva å samla og ordna livet mitt slik at eg blir ajour til skulestart i neste veke. Ein sommar går fort. Dei har allereie begynt å spela den der “En sommer er over”, som dei alltid spelar i radioen i august i tilfelle nokon skulle ha gått av akkurat den informasjonen… Dei er tidleg ute i år…

Heidi