Luke ti

Bak luke ti fann eg

Ein hasteeksamen

Ein farleg biltur

Eit juleball

Ein strikka hundegensar i babyull

Eg vakna med framleis vond hals og tungt hovud, men nå i kveld har forkjølinga flytta seg litt meir til hoste- snuestadiet. Det er bra det er utvikling for då går det vel framover…

Det vart meir dramatisk enn me hadde tenkt med Ingrid sin eksamen. I går kveld hadde eg lese gjennom, og ho meinte sjølv det var så godt som leveringsklart. I dag hadde deler av teksten forssvunne, og eg måtte setja meg ned med henne for å rekonstruera det som var blitt borte. Så viste det seg at ho fekk printarproblem, den eine printaren gjekk tom for blekk, og den andre maskinen hadde me litt problem å lasta ned på. Plutseleg oppdaga ho at papirutgåva, den som skulle leverast på posten, måtte poststemplast klokka to, ein time før innleveringsfristen på internettinnlevering var ute. Og denne oppgåva måtte leverast i begge variantar. Då ho heldigvis oppdaga det, var det bare 25 minutt att til stemplingsfristen, og framleis var ikkje følgjeskjemaet trykt ut i rett format. Frontruta på bilen måtte skrapast, og vegen var såpeglatt, men ho rakk postkontoret med 15 minutts klaring. Det var så glatt ute at på veg til butikken etter å ha send eksamensoppgåva, fekk Ingrid ein bil i mot i ein nedoverbakke som ho ikkje fekk til å stansa for. Det stod ein parkert bil på vår side av vegen som ho måtte svinga til venstre for ikkje å skli rett inn i, og der kom det ein møtande bil som ikkje kunne stansa for oss. Heldigvis gjekk det bra. Speila dunka mot einannan, men ingen av bilane fekk skade. Eg som sat ved sida av reagerte veldig uprofesjonelt, eg lukka auga og haldt meg for øyrene i rein refleks medan Ingrid som var sjåfør haldt hovudet kaldt nok til å klara å manøvrera sjølv om bilen var på rein skli og bremsene ikkje tok i det heile tatt. Heldigvis hadde begge bilane veldig lav fart, så direkte livsfarleg var det vel ikkje. Det var likevel ei ganske ubehageleg oppleving, så eg har nekta å kjøra eller henta dei i familien som skulle ut på livet i kveld. Statusen nå er stålis med fem cm vatn oppå frå ganske friskt regnver og eit par plussgrader, og sånt føre er definitivt ikkje noko for meg…  Kjærasten min tok bilen sjølv og ofra vinglaset, og han seier at føret var minst like ille nå. Sunniva er på veg heim frå julebord på skulen sin i bilen til ein kompis. Eg skal vera glad når ho er velberga heime att, men ho sende trøystemelding frå bilen om at han er ein flink sjåfør og kjører sååå forsiktig.

Og alt ein let seg lokka til å gjera… Nå strikkar eg ullgensar i mjuk babyull til vårt firbeinte familiemedlem, Oscar Otto. Genseren er i fem-seks fargar eller fleire og eg håpar han kjem til å passa. Eg har aldri strikka noko til dyr før…

Heidi