Leika forfattar i Berlin

Det er eg overbevist om kan vera ein ganske fin leik. Eg har lese side opp og side ned i gjesteboka som høyrer staden til, om forfattarar som har vore her for å skriva. Nokre av dei har skrive nesten døgnet rundt og bare vore ute for å henta heim ein berepose med mat i ny og ne. Andre har skrive nokre timar kvar dag, medan atter andre fortel at dei har funne ut at dei er her for å henta inspirasjon og at sjølve skrivinga kan dei ta når dei kjem heim…

Me har innteke ein frokost på verandaen høgt over gata med nypressa kaffi og anna godt, me har utsikt til joggarar i alle aldrar og fasongar som joggar langs kanalan, og nokon jobbar ute på gata med ein boremaskin eller noko anna som lagar tilsvarande type lyd. Ein kanalcruisebåt gjekk forbi og såg heilt tom ut, men kanskje han bare ikkje hadde fått starta heilt med å henta inn passasjerer endå. Himmelen er blå, og byen er framleis morgonsval. Endeleg får eg oppfylt sommardraumen om bare å dra ein tynn sommarkjole over hovudet og vera kledd for dagen. Eg er veldig klar for nokre veker med mogen seinsommar.

Dagane før me reiste var merkelege og litt vemodige. Eg kjende plutseleg at hendingane på Utøya hadde gjort noko med meg når det første sjokket hadde lagt seg. Då minnemarkeringa frå stortinget vart send på radio på måndag, og alle namna på dei omkomne vart lesne opp, slo det ei sterk kvalmekjensle ned i meg som eit lyn. Etterpå hadde eg lyst til å gråta. Norge har vore i sjokk. Heldigvis har det ført med seg masse varme og samhald. Statsministeren held talar som får folk til å gråta, og kronprinsen står på fortauet og snakkar om å fylla gatene med kjærleik.

Likevel, ein blir uendeleg trist på vegne av alle dei som har mista barna sine, eller ektemaken sin. Det kjennast hakket meir skummelt å vita at ein sjølv har barn, som eit menneske som har mista taket på fornuften, plutseleg kan koma til å skada på eit eller annat vis. Det blir litt ekstra bekymringsverdig å senda Sunniva til Hellas med sju venninner, og plutseleg kjem den sinnssjuke tanken at personen du møter på gata i mørket kan ha pistol eller kniv i handa. Me går i fare kvar me går, som det står så fint i salmeboka, og som legen min trøysta meg med ein gong eg var engsteleg for sjukdom. Det rare var at det faktisk var trøyst i det siste utsagnet. Me lo etterpå begge to.

På flyet i går las eg i ei bok av Magnus Malm. Han snakka om krisa i kyrkja. Han meinte at kyrkja og dei som høyrer kyrkja til må våga å leva kristentrua på alvor, og våga å utfordra folk. Han meiner at det blir feil at kyrkja har slutta å snakka om omvending. Ein må våga å utfordra seg sjølv og andre til å ta oppgjer med egoisme og vondskap og verkeleg våga å gå i tru og gjera andre val enn dei mest bekvemme når ein kjenner seg kalla til nestekjærleik og ein alternativ livsstil. Dersom trua verkeleg betyr noko, så må ein våga å stå for det, Kristi bodskap er radikal omvending frå egoisme og vondskap. Dette ser viss litt tamt og pietistisk ut med mine ord, men det er tankar som opptek meg. Eg får koma tilbake til emnet når eg kan formulera meg betre.

Og enn så lenge er me i Berlin. Kjærasten min sit og jobbar på den eine berbare macen, eg har installert meg med den andre ved skrivebordet ved vindauget. Det er godt å kunna tenkja tankane sine ut utan å føla at ein heller må rydda bokhyller og sortera klesvask.

Her er me langt borte frå alt husarbeid, i denne leiligheita er det bare det mest nødvendige i tillegg til ei stor venleg bokhylle som sjølvsagt virkar magnetisk tiltrekkjande på meg. Nå skal eg jobba litt med dikt og liturgiske bøner medan mannen i mitt liv sit og skriv på undervisningsopplegg og lærebøker og eg veit ikkje kva.

Etter at me har vore flinke nokre timar til skal me ut og oppleva byen slik me gjorde i går. Eg elskar å sjå på folk i gatene og prøva å lesa historiane dei ber med seg. Som for eksempel den unge mora eg såg i går med hanekam og varme tunge armyboots på beina. Dei to småjentene hennar hadde lette sommarkjolar og gjekk barbeinte på den varme asfalten ved t-banestasjonen. Ei anna ung mor hadde med seg barnevogn og ei ølflaske i handa då ho kom til brua over kanalen der ho møtte to venninner som allereie sat der med mat og drikke. Dei hadde sparka av seg skorne og sat barbeinte på sida av nokre menn med gitar. Då ho med barnevogna kom reiste dei seg for å klemma henne og for å helsa på barnet i vogna. Ein litt herja mann kom forbi med ein søppelsekk og spurde folk etter tomflasker. Den eine venninna samla saman flaskene rundt dei for å gi til han. Etterpå drakk ho opp den ho hadde i handa for å kunna gje han den siste flaska og. Flaskesamlaren såg ned og mumla eit slags takk før han gjekk vidare og ein mann eit par meter i frå reiste seg opp og sette saksofonmunnstykket mot leppene sine.

Ein stad såg me ein liten mops med kropp som ei velstappa rullepølse springa lukkeleg gjennom gata medan han med jamne mellomrom løfta det eine bakbeinet sitt for å markera. Me måtte føgja etter han eit stykke bare fordi han minde oss om vår firbeinte vesle Oscar, og han har me ikkje sett på eit døgn nå…

I bakgarden ved inngangen vår er det ei lukt som tek meg til barndommen min. Slik lukta det om sommaren då eg var lita. Det er rart korleis lukter plutseleg tek deg med inn i rom av sjela du mest hadde gløymt heilt av. Eg har trudd at akkurat den lukta var lukt av potetgras, eller eplekål som me sa då, men eg ser ikkje noko spor av potetgras der ute. Det må vera ein annan plante som veks der. Kanskje eg finn ut av det…

Det er noko gale med innstillingane her på sida, og eg får ikkje til å fiksa det. Men eg trur ikkje at dei som les ser nokon forskjell. Det går framleis an å kommentera, gjer det ikkje?

Heidi