Oslo onsdag i påskeveka

Eg legg merke til hatten på bussen frå Haslum. Ein sånn litt breibremma hatt som eldre damer frå Bærum og Oslo- vest kan tenkjast å ta på seg når dei skal på bytur. Denne er eldande raud og skiljer seg litt ut frå dei vanlegaste mørkeblå, svarte og brune. Ved nærare ettersyn er det noko ved hatten som gjer meg litt forviten, eg må kikka nærare etter, og jo visst, eg såg rett. I det raude hattebandet er det festa ein liten knallgul påskekylling som kikkar ned frå hatten. Synet av hatten får meg i godt humør, eg får lyst til å le høgt. Dama sit fint og danna på bussetet utan å snu seg, og eg lurer på kva tankar ho hadde då ho var på veg ut døra, såg ein påskekylling på kommoden og plutseleg fekk lyst til å pynta hatten sin… Eller kanskje ho fekk hjelp av eit barnebarn som syntest at farmor måtte vera fin nå før påske? Kanskje det er påskehatten som ho endeleg kunne ta fram att etter ein lang vinter? Eller kanskje rett og slett eit dessignarplagg? Nei, det siste virkar litt for usannsynleg… I det eg går av tek eg hatteberaren nærare i augesyn. Ho virkar som om ho er ei heilt vanleg dame, yngre enn eg først trudde, kanskje ikkje sytti ein gong. Eg smiler til henne, men eg trur ikkje ho forstår at det er på grunn av den fine hatten.

I Oslo sentrum er det deilig vårsol. Det meste av snøen er borte. Ein = Oslo selgar har dobbelt tilbod i dag. Eg kan velgja mellom det vanlege magasinet og eit påskemagasin med krimnoveller av både selgjarar og kjende forfattarar. Eg seier at eg bare har pengar til eit av dei og spør kva han vil anbefala. Etter å ha tenkt litt fram og tilbake anbefalar han meg påskemagasinet. Eg får bladet, han får pengane og så ynskjer me einannan god påske.

Ved stortinget står Ole Brumm med open honningkrukke. Fleire stader har det dukka opp gatemusikantar med trekkspel og ein slags xylofonar. Frå midt i gata høyrest det bjelleklang. Når me kjem nærare høyrer me at ungdomane med bjellene syng Hare-Krishna-songen. Eg lurer på om dei frys der dei sit på kne eller meir eller mindre rett på rumpa på den framleis vinterkalde gata. Eg passerer tiggarar frå Romania med ullteppe og pappkrus. Det gjer vondt til langt ned i magen å gå forbi dei. Det følest gale både å gje dei pengar og å la det vera. Derfor praktiserer eg begge deler, alt etter kva eg måtte ha av tid og småpengar i lommeboka. Det gjer vondt at nokon må livnæra seg på denne måten. Ein annan merkeleg måte å tena pengar på er å stå midt i gata og halda på eit stort skilt der det står om klede til konkurspris eller om utruleg gode tilbod på paperbackbøker. Om nokre få dagar skal Kirkens bymisjon bera langfredagskrossen rundt i gatene med forbøn, song og saksofonmusikk. Det kunne det ha vore fint å vera med på.

Eva Mari har fått gå tidleg frå jobb, og det er gir ei god kjensle av fridom å vasa rundt i hovudstadsgatene i det fine veret. Me lurer på å rett og slett gå på kino midt på blanke soldagen, men finn ikkje dei filmane me har lyst til å sjå. I staden hiv me oss på ein T-bane for å dra til Majorstua og kjøpa garn med rett farge på i ein garnbutikk der. Butikken er stengt, og me hugsar plutseleg at onsdag før skjærtorsdag brukar butikkane å stengja tidleg. Me har framleis aktiviserte trikkebillettar, så me tek banen vidare til Bekkestua. Der finn me ut at Baker Hansen framleis held ope. Dit gjekk me alltid med svigermor, som heilt til det siste elska å gå på kafé med svigerdøtrer og barnebarn. Slike gonger insisterte ho alltid på å betala for oss alle. Dei siste gongene eg var der saman med henne var det vanskeleg å føra ein samtale med henne fordi det alltid var så masse lyd av folk som prata høgt der inne, og fordi ho var blitt ganske tunghøyrd. Det gjorde det nok ikkje betre at eg i tillegg snakka ein heilt annan dialekt enn den ho var mest van med, likevel smilte ho og koste seg. Dette er første gongen eg og Eva Mari går inn dit for å drikka kaffi aleine. Til ei avveksling er det nesten tomt i det tronge lokalet. Dei fleste har viss teke påskeferie. Me kjøper oss kvar vår muslibolle med brunost og kvar vår kopp kaffi. Svigermor var veldig glad i desse grove bollane. Me et dei med vemod og noko som liknar ærefrykt, så må me springa til matbutikken før dei stenger for påsken.

Etter at me har lasta bilen vår full av piano, kommode, sybord og gamle aneportrett med gullmalte treramer, reiser me heim til Eva Mari og Henrik. Der har Eva Mari i mellomtida trylla fram dei mest fantastiske smårettane til ein sein middag. Nokre av godsakene kan du sjå på biletet over: Salat med salmalaks og mango, brokkolisalat med skinke og rista mandlar, chilimarinerte scampi, heimelaga aioli og så vidare… Den dama kan kunsten å laga mat.

Heidi