Luke 23- 2016

Me kom i mål i år og, i alle fall sånn nokonlunde. Klokka har passert midnatt med ein halvtime, så teknisk sett er det julafta allereie. Eg har eit brett aniskringler i omnen som eg må hugsa å halda eit auge med. Ute er det vore skikkeleg vestlandsk ruskever. Juletreet er pynta, og alle englane på plass. Eg er eit englemenneske meir enn eit nissemenneske, men nokre nissar har eg og plass til. Ein av ungane mine påstår at eg har nisseansikt, rektig nok eit koseleg nisseansikt. Kan eg forstå kva ho meiner?

Begge julekrybbene er på plass, både den danske og den bolivianske.

Julepynten kom på treet. Då eg såg biletet, begynte eg å lura på om lysa står loddrett på greinene på andre sine juletre, det ser eg ikkje vekk i frå… Stort sett består pynten vår av englar, stjerner og fuglar.

Sunniva og eg har rukke å vera sosiale i to omgangar, tre for hennar del… Folk hostar og nys, eg håpar ikkje dei er allergiske mot juletre, for eg vil så veldig gjerne ha eit ekte tre i stova. Me har fått oss ei edelgran, fordi det var så mykje snufsint og nysing i fjor. Kanskje me må prøva oss på furu neste år, eller rett og slett på ein «einerbærbusk»?

Eg liker symbolikken i å ta eit grønt og levande tre inn i stova og pynta det. Bartrea er trea som ikkje gir opp når andre tre mistar blada og står ribba att. Ikkje la dokke ribba av alt som er kaldt og vondt folkens! Denne verda treng tre og folk som tviheld på krafta og nålene og seier at dei er sterke nok til å stå i det som er kaldt og gale.

Det er så mange stemmar der ute som eg ikkje er einig i. Eg får lyst til å bli fredsaktivist, miljøaktivist, menneskerettsaktivist. Dersom systema går av hengslene, så må alle dei som ynskjer  noko anna vera villige til å stå opp og seia i frå om at me er på ville vegar.

Men nå skal me feira jul.

Heidi