Tillit skal vera min styrke.

Eg gjorde meg tankar om dette då eg sat i kyrkja i dag. Dette at eg er velsigna heldig som kjenner meg heime i livet mitt. Eg vågar å lena meg tilbake mot kjærleiken som ber alle ting og tenka at alt er på plass. Eg er ein del av noko mykje større, og eg skal få lov til å vera meg, ein liten del av heilskapen. Meir treng eg ikkje å ta ansvar for.

Når eg les andre bloggar, så skjønar eg at det er ei gave å ha det slik. Å sleppa å tenkja: vakrast, klokast, slankast, mest vellukka, mest populær, mest verd å elska.

Å sleppa å tenka: Livet vil meg vondt. Eg må vera i angrep. Eg må vera i forsvar. Eg må vera i forkant. Eg må slå ut med armane før nokon sparkar bein på meg.

Eg vel å seia med Kumbel:

Det er naivt å tro at dette liv
kan leves viss man ikke er naiv.

Dette høyrest viss veldig enkelt ut. Slik er det sjølvsagt ikkje. Eit kvart menneskeliv er ein nokså komplisert sak.
Så pass har eg fatta og erfart.

Likevel skulle eg så ofte ynskja at eg kunne formidla til folk som skriv på nettet: Våg å visa livet tillit.
Men eg innser at det er lett for meg å seia. Eg som klarer å tru at livet tross alt er tillit.- Kvilande i ein større kjærleik.

Heidi