Det er fint…

…når arbeidsdagen startar mjukt. Klokka kvart over åtte slepp me elevane inn i klasseromet, men framleis skal det gå ti-femten minutt før dagen startar for alvor.

Eg står der og skriv dagsplan på flip-over-tavla, då eg høyrer ein mannsstemme bak meg. “Vett dokke kor heldige dokke æ så he Heidi te lærar?”

Eg snur meg forundra, og der står Bjørn Erik. Min Bjørn Erik, som gjekk i den første førsteklassen eg var lærar for i 1988. Seinare fulgte eg dei ut heile barnetrinnet, men hadde to barselspermisjonar i løpet av dei seks åra dei var der. Eg hugsar nøyaktig den heimestrikka genseren han brukte å gå med då han var sju år, kor lys han var i håret, og kor fort han kunne springa.

Nå stod han der i blå dongerioverall og var stor vaksen handverkar, som skulle reparera noko på sentralvarmeanlegget vårt. Eg måtte få ein god klem framfor dei lett forundra elevane mine, og eg måtte fortelja dei at om femten år eller så kan det vera dei som plutseleg står i klasseromet mitt og skal reparera noko…

Etterpå tenner me eit lys. Ein av gutane i klassen mista morfaren sin i helga, og han vil gjerne fortelja dei andre korleis det kjennest. Etterpå har fleire lyst til å dela erfaringane sine om å mista nokon dei var glade i. Det kjennest godt at dei vågar å gjera det. Sjølv om utgangspunktet er trist får me ein start på dagen som er
henta ut frå ein større dimensjon enn matematikk- og grammatikk-pensum.

Medan morgonen rodnar utanfor glaset, les me om livet i Mummidalen. Om Mummi som nettopp har truffe Snorkfrøken for første gongen, og gjerne vil gje henne eit diadem, og om snorkfrøken som ikkje klarer å tenka på kometen som skal koma, fordi ho må finna ut kva farge på blomar som passar best til den gule hudfargen hennar. Ho vel fiolette blomar, som mummitrollet plukkar til henne. Så heng dei opp eit teppe mellom to tre, slik at ho skal sleppa å bli minna om at kometen heng stor og raud på himmelen…

Medan eg les og elevane lyttar konsentrert, eller teiknar i treiknebøkene sine, blir det langsomt lyst ute. Frå klasseromsvinduet i fjerde etasje, har eg utsikt heilt til havet og ser ein skip langt der ute som seglar ut av morgontåka. Markene mot sjøen er kvite, og skodda gjer lufta fuktig og trolsk med rim på trea.

Litt motvillig legg eg boka vekk, og finn fram ei cd-plate med noko som skal vera musikk frå planetane i verdsromet. Seinare skal me høyra greske myter knytta til stjernebileta på himmelen. Dei søvnige morgonungane er i ferd med å vakna. Ein ny dag har begynt.

Heidi