Galehus?

Ein kan seia mykje rart om familieselskapa våre, men heilt gjennomsnittlege kan dei knappast seia å vera…

Morgonen var fredeleg og nesten litt rørande. Me drakk morgonkaffi før me fekk rydda vekk dyner og madrassar. Sunniva sov på golvet i stova og delte leie med husets hund. Denne ansamlinga av halvpåkledde menneske som nettopp hadde vakna og dyner og madrasser over alt gav asosiasjonar til hytteturar. Neste avdeling var frokostvafler med havregryn og kardemomme med størsteparten av ungdomane våre rundt spisebordet…

I ettermiddag var det duka for familieselskap avdeling to.
Svigerfar stod klar i lusekofta si og delte ut fløyter då me kom. Tyske trefløyter av merket Heinrich, det same som eg hugsar at eg hadde på barnetrinnet. Svigerfar har til nå vore veldig redd for denne fløyteskatten, men i dag delte han rundhånda med seg.

Me kunne velgja mellom tre sopranfløyter, altfløyte, tenorfløyte, piccolofløyte og ein leirgjøk frå Peru. Så gjaldt det å prøva å hugsa alt me hadde lært ein gong.
Akkurat då eg fekk eit lite adrenalinkick av å få til å spela The bonny, bonny banks of Loch Lomond, akkompagnert av kjærasten min på klaver og med svigerfar på ein improvisert andrestemme frå sofaen, kom Elisabeth, flyboren frå Venezuela.

“Eg hadde nesten gløymt korleis det er her i huset,” var den første kommentaren hennar i det ho kom trillande inn med den rosa trillekofferten sin. Så vart me fjorten til bords i dag og, og til og med i dag var det att mykje festmat då alle var mette. Heile selskapet var fullt av meir eller mindre velklingande fløytemusikk, og kvelden vart avrunda av Eva Mari si vokale tolking av Vårsøg til klaverakkompagnement…

Og nok ein dag går mot sin ende.

Heidi