Langfredag morgon.

Denne dagen som for meg er noko av det mest gåtefulle i heile tilveret. Dei to store knutepunkta i verda etter skapinga er at Gud kjem til jorda i skapnad av eit barn, og at han blir dømt til døden. Så kulminerer det heile i at kjærleiken sigrar over døden og verda blir ny.

Truleg har eg ikkje den same kulturelle ballasten som dei hadde på Jesu tid. Og så er eg fødd inn i eit fredeleg og beskytta hjørne av verda med masse gener for å vera glad. Kristi forsoningsdød på korset er noko som tradisjonelt har fått uendeleg stor plass i all forkynning av evangeliet i området der eg bur.

Likevel. Skapinga er for meg noko sjølvsagt. At Gud er glad i menneska og tilgjev oss at me ofte ikkje strekk til er eg heller ikkje i tvil om. At Gud vart menneske er omtrent det vakraste biletet eg veit på Guds kjærleik. At langfredag måtte til har eg aldri forstått på same intuitive måten. Men det er eit mysterium som har fascinert meg meir og meir. Påska er ei gåte eg ikkje heilt fattar, men det anar meg som i ein spegel og i ei gåte at dette er noko som har lag på lag med djupe mysterium.

Lidinga er ein realitet i verda og i alle menneske. Livet er hudlaust, og til og med Gud har smakt døden. I løpet av dei siste dagane har menneske eg er glad i vore innblanda i to ulike trafikkulykker. Takk og lov for at dei alle er uskadde. Me er som menneske sett inn i eit liv der me til ei kvar tid bare er sikre på det siste andedrettet me trakk inn i lungene, neste skritt er alltid usikkert.

Og i ei tid der me mest ikkje klarer å la barna våre venta i nokre timar på julepresangane sine, fell det oss unaturleg å dvela ved lidinga. Me veit jo at påskemorgon kjem og har ynskt einannan god påske i vekevis allereie.
Og det er jo ei stor styrke å skimta lys i alle tunnelar…

La oss utfordra ein annan til å be om å få kjærlege auge slik at me vågar å sjå lidinga i dag og andre dagar. Og ikkje minst å sjå dei som sit fast i liding og treng at nokon ser.

Nå skal eg ned og baka brød til langfredagsfrokosten.
Ein songtekst av Kari Bremnes har svive i hovudet mitt sidan eg vakna. Eg trur det får bli mottoet mitt i dag…
“Være bare gåte ved gåte…”

Og der skulle sjølvsagt teksten min ha slutta, men eg kan ikkje dy meg for å sitera det eg trur eg begynnelsen på songen:

Vi skulle begynt på nytt
skulle visst det som vi siden har fått vite
om alt det som er stort
og om det som er forferdeleg lite…

Eller er kanskje det ein heilt annan song? Nå kjem kjærasten min med svart kaffi til meg i eit kvitt Thomas Mann krus. Han har nettopp sett ein gjærdeig.

Heidi