Feriefreden fyller huset.

Og litt av frustrasjonen frå eit par dagar sidan har letta…
Her er det plass til ganske mykje likevel. Det kjennest godt.

I går var me fjorten til frokost. Bare fem av oss var i foreldregenesrasjonen. Dei fleste andre var tenåringar.
Samlingar med barna våre er på ein måte litt på nåde. Eg tenkjer kvart år at det kan vera siste gongen dei orkar å spandera ein føremiddag på oss på denne måten. Derfor set eg stor pris på at dei var der i år og.

Denne typen frokost som startar med grove rundstykke, egg ost og skinke og sluttar med sjokolade og varm eplekake med krem varer i sånn bortimot fem timar. Etterpå fekk eg med meg kjærasten min på påskevandring langs steinstrendene. Ute ved kysten er det fleire mil med sandstrender, men det er og lange strekningar med rullesteinsstrender. Det er noko merkeleg, mest naturstridig med dette området, stein på stein på stein, runde glattpolerte strandsteiner som blir kontinuerleg kjærteikna av skarpe, mjuke bølger. Av alle ting har bøndene bygd reine labyrintar av steingardar midt oppi alle strandsteinane. Funksjonen til desse må vel vera både å avgrensa eigedomane og å skilja husdyr i den grad husdyr i det heile tatt kan klara å ta seg fram i eit slikt terreng.

Då me nærma oss havet var landskapet slik at havet optisk sett tedde seg som ein høg mur borte i hosrisonten. Det var umogleg å skilja med auget kva som var vertikal og horisontal flate. Me lurde på om det var omtrent slik det såg ut då tsunamien kom…

Vel heime att etter nokre timar ute gjorde me klar for nytt besøk. Me kokte indisk kyllingsuppe med asparges og varma dei heimebakte rundstykkene slik at dei skulle få det kalde smøret til å smelta. Me tende levande lys i ikealysekrona og Marialyset frå den russiske butikken i Hollywood. Påskeliljene på bordet har opna seg og blømer mot den lilla duken, og Laila hadde med seg ein pakke små bordlys i kvite krukker som me spreidde utover.

Og broderiet veks mellom fingrane mine. Eg har kome mykje lenger enn eg hadde trudd for nokre dagar sidan. Eg bare lurer på om eg har gløymt brorparten av brodertråden ein eller annan plass, for plutseleg var det tomt for fleire fargar.

Nå skal eg ut og handla inn litt, så skal eg på tur med to venninner. Det skal bli så fint. Ute er det kvitt att, men sola skin. Vinteren som aldri kom prøver tydelegvis å erobra landskapet, men eg håpar det er for seint nå for vinter.

Heidi