Vakna ein fredagsmorgon,

gjera seg klar til å stå opp, for så å hugsa at ein har fri. Det er kvardagsluksus av høgaste klasse. Eg hadde til og med hugsa å minna kjærasten min om det i gårkveld, at eg ville vera takknemlig for å få sova litt, og at han måtte ha eit auga med at tenåringane våre kom seg opp.

Til mi overrasking skein sola då eg vakna neste gong og såg at klokka var ti. I går hølja regnet ned heile dagen. Eg kjende meg utkvilt og glad og klar for livet.

Kaffi, grov havregraut og ei stor bunke aviser eg ikkje hadde rukke å lesa gjennom er heller ikkje feil måte å begynna ein dag på. Når du i tillegg får ein malande katt i fanget så kan det vel ikkje bli stort betre.

Nå har eg brukt store deler av dagen på frokost, kaffi og aviser, og det kjennest heilt fint. Nå gjeld det bare å få sveiva meg i gang til alt anna som ligg og venter. Ein lang tur ut trur eg og eg skal unna meg, men først må eg få jobba litt.

Nokre dagar kjennest litt ekstra heilage på ein veldig kvardagsleg måte. Denne føremiddagen har vore slik.

Av og til spør eg meg sjølv; kva er kallet mitt i livet, kva og kven vil Gud eg skal vera. Sjølv på vanlege kvardagar i eit framleis uvaska hus må det finnast plass for dei litt store og kanskje ei aning svulstige tankane.

For tre dagar sidan låg det ein liten pakke på spisestovebordet då eg kom sliten heim frå jobb klokka ni om kvelden. Eg forstod ikkje kva det kunne vera, og var ei aning trøytt i hovudet. Eg trur faktisk at pakken vart liggjande der på bordet medan eg varma meg litt mat. Då eg til slutt fekk opna vart eg glad og overraska. Det var den nye salmeboka, eller rettare sagt salmebokforslaget i paperbackinnbinding.

Eg leita meg fram til dei to salmene mine som er der. Det kjendest høgtideleg og merkeleg.
Kanskje det var først der og då det gjekk opp for meg at eg verkeleg skal inn i salmeboka, dersom salmene mine ikkje viser seg å vera så kontroversielle av ein eller annan grunn, at dei dett ut att.

Men det var ikkje svaret på kva som er kallet i livet mitt, bare ein merkeleg liten digresjon som plutseleg hoppa inn i teksten der og då…

Kallet til å vera menneske inneber vel det meste. Og kokar kanskje inn til det minste. Eg trur me, for å trekkja andre enn meg inn i dette, er kalla til å vera eit varmt punkt i ei verd der mange frys. Det neste som dukkar opp som viktig i hovudet mitt er å vera ein stemme. Ikkje nødvendigvis ein høg stemme, men ein stemme. Det finst så mange stemmer i verda, nokre av dei fortener støtte, og nokre fortener å bli motsagde.

Bloggen min er ein del av stemmen min. Eg har sterk trang til å skriva omtrent heile tida. Det er ikkje alltid det er god plass i tida mi. Men akkurat nå kjennest det som om eg har så mykje eg har lyst til å seia. Eg trur det får bli fleire innlegg denne helga, elles blir det eg seier alt for langt og mangslunge…

Nå skal eg vaska golv og skriva katteteater og lesa spansk. Det må vel vera god bruk at ein frifredag. Og i kveld skal eg til Marit. Det er ein god tidskabal som skal leggjast i dag.

Heidi