Lyset sist i oktober

legg seg venleg kring kyrkjegarden der ein liten flokk menneske er samla rundt ei grav. “Fager kveldssol smiler”
syng dei som står der. Stemmane er trygge og usikre, svake og sterke. Etterpå kastar presten tre skuffer jord på kista, som blir senka i ettermiddagssol. Tidlegare på dagen har dei første våte og usikre snøflaka falle, men bakken var ikkje klar til å ta i mot dei, dei smelta, som godt var.

Sjølv hasta eg meg ut av skulebygningen då matpausen begynte. Så venleg eg kunne, avviste eg ein gut frå tekstilklassen som ville ha meir strikkegarn. Det gjaldt å koma seg i veg. Heldigvis var vegane framleis frie for snø og is. Eg køyrde heim til staden der eg vaks opp ,og venta utanfor kyrkja på dei to barndomsvenninnene eg hadde avtale med.

Då me kom, var kyrkja allereie full av folk, endå det var tjue minutt til gravferda skulle ta til. Me var fire venninner som haldt saman gjennom barne- og ungdomsskulen, og nå hadde den eine mista mor si. Me andre ville gjerne visa støtte gjennom å vera der når ho skulle gravleggast.

Plutseleg var eg meir enn tretti år tilbake i tid. Eg undra meg over at kyrkja der eg song i kor kvar fredagskveld i mange år, ikkje var større enn ho var. Blott ein dag song me då og, men den gongen på svensk. Eg såg for meg smilet til Hermund medan han dirigerte, og ansikta til dei eg song saman med. Hermund hadde bestemt at me skulle synga dig og mig, og ikkje dej og mej.

I dag var det bare ståplassar att då me kom. Me stod langs veggen inntil varme panelomnar. Dei gamle kyrkjebenkene i tre var skifta ut med nokre med polstra puter, elles var det meste som før. Altartavla viste framleis kvinnene framfor den opne grava. Og solisten som song “Tir na noir” og “Dit där rosor aldrig dör”, må ha vore ein av dei små gutane til presten me hadde då eg var tenåring.

Ho fekk eit varmt ettermæle, mor til venninna mi. Det slo meg at då eg begynte å gå i heimen der var ho under tretti år gammal. Det var ein merkeleg tanke. Eg hugsar at ho alltid smilte og at det var godt å vera der.

I kyrkja såg eg menneske eg omtrent ikkje har sett sidan eg flytta heimefrå for tjueåtte år sidan. Tjueåtte år set naturleg nok spor i eit menneskeansikt. Eg høyrde songar i hovudet mitt som eg trudde eg hadde gløymt: “Verdens beste krokodille, har du sikkert aldri sett. Det er nemlig Lille Ville, som kan spille B-kornett.” Og ein song frå ein kristen barneleir som eg eingong song i lag med ei av dei eg såg i kyrkja i dag… “Lever du i lyset fra din Frelser kjær, blir ditt du selv et lys for Jesus der du er. Tenk om du fikk lede en til Kristus hen, kjære unge Kristne venn…”

Slike songer syng nok knapt nok barna i dag, og eg veit heller ikkje om ein utan vidare ville invitera ein gjeng elleveåringar til bøneromet for å be for dei. Men slike minne har eg faktisk med meg, og det er rare, fine og litt vemodige minne.

Bror til venninna mi hadde ein utruleg fin tale og blomane på kista og elles i kyrkja var så fine. Eg stod der inntil panelovnen mellom dei to venninnene mine, og kjende at akkurat då var det rett plass å vera på. Eg kjende på at me eig noko viktig saman. Me eig ein felles barndom på ein liten plass på sørvestlandet på seksti- og syttitalet. Og framleis eig me ein liten bit av einannan, og skal framleis støtta kvarandre om me ikkje ser einannan kvar dag og kvar veke som me gjorde den gongen då.

Framleis kan me finna einannan kvar gong når, for å gjera dette til ei øving i grammatikk på toppen av det heile. Då eg kjørte heim skein sola framleis, og dei spelte gamle merkelege jazzplater på P2.

Heidi