Alle veskene eg har mista

Alle veskene eg har mista,

fortener dei då ikkje eigentleg ein tekst?

Og kva med alle  dei

som med store smil

har kome springande etter meg

med vesker og lommebøker?

Og kva med alle telefonane

eg har fått frå nokon som har funne

og som alltid like smilande og nikkande

fortel meg kor heldig eg er,

og det eg er eg jo.

Det dei visst ikkje veit

er kor heldige dei sjølv er

som lever i ei verd

der ein faktisk kan så godt som rekna med

glade finnarar

kvar gong ein mistar noko,

så eg smiler,

så eg takkar borte og takkar heime

som eg lærte av Margrethe Munthe

og deler ut klemmar

og ein og annan blomebukett

eller posevis med twist

og seier ja visst var eg heldig,

for slikt  seier ein slike gonger.

Mine gjennom tidene

ganske mange

lommebøker

har hyppig

hatt pausar på kafebord,

i bussar,

i andre sine bilar,

i prøverom,

i handlakorger

på hyller

og i fryseboksar,

og alltid har nokon hjulpe dei å finna vegen heim,

om eg ikkje sjølv

har fått tid til å sakna dei

og finna dei att.

Alle burde innimellom

unna seg gleda ved å finna att,

det er ei rein

og oppriktig glede.

Og alle de paraplyar

som ligg rundt på bussar,

på tog,

på trikkar

i butikker

og restaurantar.

Eg håpar at de alle saman

har fått gode eigarar,

sidan eg aldri fekk henta dykk,

og sidan dei var heilt utan adresselapp

slik paraplyar gjerne er.

Eg håpar at de akkurat nå

er ute og dansar

med dei nye eigarene dykkae

eller frydefullt skjermar

ein eller annan person

som liker å vera tørr

frå å bli våt.

Eg håpar at alle fingervottane mine

har gode hender smyga seg rundt

når dei frys.

(Å kjøpa skinnhanskar har eg aldri gjort

eg vil ikkje påleggja folk

å ta seg bryet med å ringa meg

kvar gong eg legg dei att

ein stad der dei ikkje burde vore.)

Kanskje eg burde merka paraplyane mine

med ein liten brodert lapp der det står,

hjelp dette vesle vesenet å finna ein eigar

som kan bli glad i han

og bruka han

til det han var tenkt å brukast til.

Det er nemleg då me trivst best

både folk og paraplyar

Og så håpar eg at du

som 19. desember 1983

fann ein halvstrikka genser på toget

laga av heimekarda, heimetvinna og heimekarda ull

strikka gensaren ferdig og vart glad i han.

Kanskje det framleis lukta så mykje sau av han

at dei ikkje registrerte han som hittegods.

Alle dei strikketøya

har funne vegen heim frå toget.

Om nøyaktig ein halvtime

skal eg stå på perrongen og smila

mitt mest sjarmerande smil

til ein som har med seg ein liten

fargerik genser

heilt i frå Egersund.

(Best eg sørger for å nå toget…)

Heidi